مشاهده تصاویر بیشتر ...
اذان از نظر لغوی به معنی «آگاه کردن»، «آگاهانیدن» و «خبر به گوش رساندن» است. در دین اسلام، ندایی است برای اعلام وقت نماز با الفاظ مخصوص. در عربستان پیش از اسلام به ندا دادن و جمع کردن مردم برای خبرها و کارهای مهم، اذان گفته می‌شده‌است. نمازهای روزانهٔ مسلمانان در ساعات مشخصی ادا می‌شوند که به این زمان‌ها اوقات شرعی می‌گویند. از آنجا که به یاد داشتن زمان دقیق داخل شدن به وقت نماز کار آسانی نیست، در محله‌ها و شهرهای مختلف گفتن اذان با صدای بلند در مسجدها رواج داشته و دارد. اذان را مؤذن در جایی بلند مانند گلدستهٔ مسجد می‌خواند. خواندن اذان واجب نیست اما مستحب است که پیش از شروع هر نماز، ابتدا اذان و سپس اقامه خوانده شود. در صدر اسلام، پیامبر اسلام در چندین مورد برای اعلام خبر (مانند فراخوانی برای جنگ بدر) از اذان استفاده کرده‌است.
اذان و اقامه در اسلام
مشخصات کتاب:
سرشناسه : خسروی موسی - ۱۳۰۹
عنوان و نام پدیدآور : اذان و اقامه در اسلام نوشته موسی خسروی مشخصات نشر : تهران ستاد اقامه نماز استان تهران ۱۳۷۵.
مشخصات ظاهری : ص ۶۶
یادداشت : کتابنامه به صورت زیرنویس موضوع : اذان و اقامه شناسه افزوده : ستاد اقامه نماز استان تهران رده بندی کنگره : BP۱۸۶/۳ /خ۵الف۴ ۱۳۷۵
رده بندی دیویی : ۲۹۷/۳۵۳
شماره کتابشناسی ملی : م ۷۷-۱۴۶۲
عناوین اصلی کتاب شامل:
مقدمه؛ بخش اول : تشریع اذان و اقامه؛ بخش دوم : فرازهاى اذان و اقامه؛ بخش سوم : ثواب مؤ ذن؛ بخش چهارم : شهادت به ولایت در اذان و اقامه؛ بخش پنجم : احکام اذان و اقامه؛ بخش ششم : داستان هاى مؤ ذنین در اسلام؛ پی نوشتها