دوران حیات امام حسن عسکری (ع) از سخت ترین دوران ها برای اهل بیت است. در روایتی از امام حسن عسکری (ع) داریم که می فرمایند: «هیچکدام از پدران من آن گرفتاری‌هایی که من داشته ام را نداشتند.» دوران امام هادی علیه السلام حدود بیست سال بین مردم و امام فاصله افتاده بود. امام هادی علیه السلام به دلیل نگرانی هایی که داشتن امامت امام حسن عسکری (ع) را به طور عمومی اعلام نمی‌کردند و فقط جمع کمی از شیعیان از امامت امام حسن عسگری (ع) خبر داشتند. بعد از شهادت امام هادی علیه السلام شیعیان به چهار دسته تقسیم شدند؛ عده‌ای کلاً منکر شهادت امام شدند. عده ای قائل به امامت فرزند دیگر امام هادی شدند. دسته سوم، معتقد به امامت جعفر کذاب شدند. دسته چهارم، معتقد به امامت امام حسن عسکری(ع) شدند. امام هادی به طور مستقیم نمی توانستند همه جا حضور پیدا کنند، به همین دلیل عده ای را به عنوان وکیل خود قرار داده بودند و این گونه با مردم ارتباط برقرار می کردند. در دوران امام حسن عسکری (ع) جاسوسانی در اطرافیان نزدیک امام بودند که اخبار و اطلاعات حضرت را به دشمنان می رساندند و حتی یکی از وکلای نزدیک ایشان هم به حضرت خیانت کردند. امام حسن عسگری (ع) نمی توانستند امامت فرزندشان امام زمان را مخفی کنند چون شیعه راهش را گم می کرد.و همینطور نمی توانستند آشکار کنند چون جان امام زمان (عج) در خطر بود. ایشان راه سومی را در پیش گرفتند و حضرت را به یاران خاص خود معرفی کردند.