خانواده اصلى ترىن رکن جامعهٔ بشرى است و دوام و بقاى جامعهٔ انسانى وابسته به آن است. از زمان خلقت آدم تاکنون، هرگاه پاىه هاى اىن رکن اساسى در جامعه اى متزلزل شده، آن جامعه رو به انحطاط و نیىستى رفته است و از طرفى همواره خانوادهٔ سالم مأمن و پناهگاه انسان رو به تکامل بوده است. طبىعت اجتماعى بشر او را به تشکیل خانواده سوق مى دهد؛ زن و مرد در کنار هم آساىش مى ىابند؛ کودکان متولد مى شوند؛ رشد و تکامل مى ىابند و از اىن رهگذر بقاى نسل بشر تضمىن مى شود. آنچه در اىن میان، از ابتداى تشکىل جوامع بشرى، ذهن آدمىان اندیشمند را به خود مشغول کرده اىن است که چگونه مى توان جامعهٔ سالم ترى را بنىان گذاشت. مکاتب گوناگون پاسخ هاى متفاوتى به اىن سؤال داده اند ىا خواهند داد، امّا، آن طورکه شواهد تارىخى گواهى مى دهند، هر تجربه اى که به اهمّىت نقش خانواده و بنىان آن بى توجه بوده، سرانجامى جز شکست نداشته است. از سوى دىگر، با توجه به شبکهٔ گستردهٔ ارتباطاتِ دهکدهٔ جهانى، هر روز نقش حىاتى خانواده بىشتر و حساس تر مى شود.