خداوند در چند جای قرآن بعد از سفارش به توحید امر به احترام به والدین کرده است. پدر و مادر شما بهشت و جهنم شما هستند و احسان به آنها بهشت را واجب و آزار و اذیت آنها و آق والدین شدن انسان را جهنمی می‌کند. آق والدین و قاطع رحم بوی بهشت را هم استشمام نمی‌کند. در مورد اکرام والدین هیچ استثنایی وجود ندارد و حتی اگر پدر و مادر ما کافر هم باشند باید آنها را اکرام کنیم و نباید بی احترامی کنیم؛ فردی به امام جواد علیه السلام نامه نوشت که پدر من ناصبی است و ما را هم اذیت می‌کند؛ امام در پاسخ فرمودند با پدرت مدارا کن و خداوند بعد از سختی‌ها آسانی را قرار می‌دهد. ما باید عبد و تابع فرمان خدا باشیم. از روایات استفاده می شود که حرمت مادر بیشتر از پدر است، فردی خدمت پیامبر(ص) رسید و پرسید من به چه کسی نیکی کنم، حضرت فرمودند به مادرت، تا سه بار پرسید حضرت فرمودند به مادر و دفعه چهارم که پرسید آنوقت فرمودند به پدرت نیکی کن. محال است کسی بتواند حق مادر را ادا کند مگر اینکه خداوند این حق را ادا کند. یک نفر خدمت پیامبر(ص) رسید و گفت مادرم پیر و زمین گیر شده و من لقمه در دهان او می گذارم و او را تر و خشک می‌کنم و هر کاری که در بچگی برای من انجام داده را من برایش انجام می‌دهم آیا حقش را ادا کردم؟ حضرت فرمودند «خیر» زیرا حق مادر با هیچ خدمتی ادا نمی‌شود. فردی خدمت پیامبر(ص) رسید و گفت من گناهان زیادی انجام داده‌ام؛ آیا کار خیری است که بتواند این گناهان را جبران کند؟ حضرت فرمودند اگر مادر داری به مادرت خدمت کن که نشان می‌دهد خدمت به مادر گناهان غیر از حق الناس را پاک می کند؛ آن فرد گفت مادرم از دنیا رفته است؛ حضرت فرمودند اگر خاله داری به او خدمت کن. بهشت زیر پای مادران است. پیامبر(ص) فرمودند ملازم پای مادران خود باشید زیرا بهشت زیر پای مادرها است؛ مادر ریشه انسان است و انسان را پرورش می دهد و اگر پسر نوح کافر بود و به پدر ایمان نیاورد به خاطر مادرش بود که انسان خوبی نبود و بسیاری از علمای ما که به کمالات مهم رسیدند ریشه اصلی شان از مادران بوده است. پیامبر(ص) احترام حضرت خدیجه(س) و حضرت زهرا(س) را بسیار نگه می داشتند. پیامبر(ص) بعد از حدود ۶۰ سال که از مرگ مادرشان می گذشت آمدند به منطقه ابواء و سر قبر مادرشان حضرت آمنه(س) آنقدر گریه کردند که از گریه ایشان تمام اصحابشان به گریه افتادند. وقتی حضرت خدیجه (س) از دنیا رفتند پیامبر(ص) دیگر در مکه نماندند و به مدینه هجرت کردند و آن سال را سال حزن و اندوه پیامبر(ص) نامیدند و وقتی هم که به مکه برگشتند به خانه خود نمی‌رفتند بلکه کنار قبر همسرشان حضرت خدیجه خیمه می زدند و آنجا می‌ماندند و بارها برای حضرت خدیجه(س) اشک می‌ریختند.