«وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَیْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّکُمْ وَآخَرِینَ مِنْ دُونِهِمْ لَا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ یَعْلَمُهُمْ ۚ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَیْءٍ فِی سَبِیلِ اللَّهِ یُوَفَّ إِلَیْکُمْ وَأَنْتُمْ لَا تُظْلَمُونَ (انفال: ۶۰)؛ و شما (ای مؤمنان) در مقام مبارزه با آن کافران خود را مهیا کنید و تا آن حد که بتوانید از آذوقه و تسلیحات و آلات جنگی و اسبان سواری زین کرده برای تهدید و تخویف دشمنان خدا و دشمنان خودتان فراهم سازید و نیز برای قوم دیگری که شما بر (دشمنی) آنان مطلع نیستید (مراد منافقانند که ظاهرا مسلم و باطنا کافر محض‌اند) و خدا بر آنها آگاه است. و آنچه در راه خدا صرف می‌کنید خدا تمام و کامل به شما عوض خواهد دادو هرگز به شما ستم نخواهد شد.» موضوع بحث در خصوص انقلاب ما با نهضت حسین بن علی (ع). می‌دانیم که اسلام جلوه‌ها و ابعاد گوناگونی دارد و در مجموع نظامی است به هم پیوسته برای تجلی داشتن همه شئون یک انسان راستین. اما به واقع هریک از امامان و رهبران ما در یکی از ابعاد به صورت خاص جلوه داشته‌اند. حسین بن علی (ع) با خون، با مبارزه، با انقلاب، با شهادت عجین می‌یابیم. یعنی باید گفت مظهر جهاد اسلام، مظهر شهادت اسلام، مظهر حرکت و نهضت حسین به علی (ع) است. خیلی‌ها قصد داشتند که اسلام را در درون امت ما به صورت پوسیده و مسخ‌شده درآورند. حسین بن علی (ع) که درس عدالت می‌داد، درس ایستادگی و مقاومت می‌داد، در جامعه و امت ما به تدریج مظهری از مظلومیت و ضعف از خودش، یارانش و خاندانش تبدیل شده بود.