آنچه در زمان ظهور اتفاق می افتد روندی فرا تمدنی داشته و نمی توان با این تعاریف آن را توضیح داد. ویژگی اصلی این انقلاب و تحول، عدالت بوده و این عدالت علاوه بر ظاهر، باطن جامعه را نیز در بر می گیرد. این به آن معنا است که خود انسان ها به طور خودجوش صاحب عدالت می شوند و به این نقطه می رسند که عدالت باید در جامعه حکم‌فرما باشد. روح جمعی به رشد خواهد رسید و عدالت فضا را پر خواهد کرد. در جامعه ی عدالت محور همه چیز بر محور توحید می گردد. عدالت مفهومی بسیار والا دارد که قوه ی عاقله ی انسان نخواهد توانست به طور کامل آن را درک کند. در زمان ظهور بد و خوب کلیت پیدا می کند و هر چیز غیر خدا بد است. در این شرایط تمامی صفات نیک در وجود رسول خدا (ص) بوده و از آن شعاعی به دیگران خواهد رسید. تحول اجتماعی با اتکا به خود بشر اتفاق می افتد و سرچشمه ی خیر امام زمان (عج) است. انتظار نوعی رویکرد است که لازم است زندگی انسان را در بر بگیرد. اگر همه ی قلوب با اتحاد متحول شوند و احساس نیاز به امام کنند، به لقای امام خواهد رسید. اگر ظهور به تعویق افتاده است به خاطر کوتاهی انسان ها در این احساس نیاز است. دل از دنیا کندن می تواند مقدمه ای برای این احساس نیاز باشد. بلا و آزمایش نیز می تواند در این مسیر راهگشا باشد. بشر نباید به دنیا و امور آن قانع باشد بلکه باید بیشتر از آن را تمنا کند تا به هدف خود برسد.