یکی از اموری که انسان را محبوب خدا می کند، توبه از گناهان است. در آیه ی۲۲۲سوره ی "بقره" می خوانیم: "إنّ اللهَ یُحِبّ التّوّابینَ و یُحِبّ المُتَطهّرین." حقیقت توبه، عبارت است از قطع رابطه با گناهان و اتّصال به پروردگار. توبه، مقدّمه ای برای دریافت فیوضات و رحمت خاصّ پروردگار است. حقیقت و باطن گناه، آتش است. در آیه ی ۲۴ سوره ی "بقره" می خوانیم: "پس بپرهیزید از آتشی که هیزم آن، مردم بدکار و سنگ های خاراست که برای کافران، مهیّا شده است." در روز قیامت که حجابها برداشته می شود و باطن همه ی پدیده ها آشکار می گردد، همگان گناه را به صورت آتش می بینند و توبه از آن جهت ارزشمند است که انسان را از افتادن در آتش، نجات می بخشد. توبه از گناهان و ناامید نشدن از رحمت پروردگار، از وظایف بندگان است. توبه ی هر گناهی، مختصّ به آن گناه است. مثلاً توبه ی بی نمازی، قضا کردن نمازهای فوت شده و توبه ی حرام خواری، باز گرداندن اموال به صاحبان آن است. اگر همگان از گناهان فردی و خانوادگی و اجتماعی توبه کنند، رحمت و برکت الهی بر آنان نازل می شود. در آیه ی۹۶ سوره ی "اَعراف" می خوانیم: "اگر مردم شهرها و آبادى‌ها ایمان آورده و تقوا پیشه کرده بودند، قطعاً (درهاى) برکات آسمان و زمین را بر آنان مى‌گشودیم."