ما با تعبیر حال خوب در ادبیات فارسی آشنا هستیم. انگار کلمه حال خوب، خلاصه ای از همه خوبی ها و عصاره ای از یک زندگی خوب است. در دعای آغاز سال شمسی هم ائمه اطهار علیهم السلام درخواست چنین حال خوبی را به ما یاد داده اند. حال خوب غیر از واقعیت های اطراف انسان است و حتی می تواند غیر از واقعیت های درونی انسان باشد. واقعیت های پیرامونی یا درونی ما هرچه باشند، باید حال ما خوب باشد.
یکی از نقاط مشترک بین زندگی عموم انسان ها و خداوند متعال همین حال خوب است. فقط آدم ها نیستند که دوست دارند حال آنها خوب باشد، بلکه خداوند نیز خیلی اصرار دارند که آدم ها حالشان خوب باشد. نتیجه دینداری، برخورداری از حال خوب است.
گاهی آدم ها این حال خوب را در اوج در اولیای خدا می بینند ولی معمولا برای رسیدن به این اوج برنامه ریزی نمی کنند. گاهی هم انسان ها به صورت سخاوتمندانه از حال خوب خودشان می گذرند، آن را را از دست می دهند و یا از بین می برند و این خیلی بد است. این سخاوتمندی بد برای چیست؟ انسان ها با بی اعتنایی به حال بد خود و تن دادن به حال بد، از خدا دور می شوند. هر کس می خواهد حال خوش معنوی را تجربه کند باید حال خود را خوب کند. قوای ذهنی و قدرت تفکر نیاز به حال خوب دارد. عقل و رشد عقلانیت به حال خوب بستگی دارد.