موضوع بحث این سخنرانی خانواده و تربیت مهدوی است. خانواده محبوب ترین کانون ها در نزد خداوند رحمان است. بخش اعظم ایمان ما در خانواده به کمال می رسد. به خانه منزل می گویند؛ زیرا محل نزول آرامش از جانب خداست. خانواده کانونی است که باید معبر ایمانی و سنگر مستحکم عرفانی ما در مقابل هجوم تمام ناملایمات، فسادها و وسوسه های شیاطین آخرالزمان باشد.
با توجه به آیه ی صادقین (سوره توبه، آیه ۱۱۹) اهل خانه و خانواده باید اهل تقوا و پروای از خدا باشند و خدا را حاضر و ناظر بدانند و باید در معیّت خوبان عالم و پیامبران و امامان حرکت کنند. ما باید پیام و سبک زندگی خوبان عالم را به فرزندانمان منتقل کنیم.
یکی از عناصری که در تربیت دینی بر روی آن تأکید شده است زندگی شاکرانه و ادب شکرگزاری است که ما باید به فرزندانمان منتقل کنیم. اگر خانواده ای مهد آموزش شکرگزاری شود، اصل و اساس تربیت دینی، قرآنی و ولایی را بنیان گذاری کرده است.
ریشه ی خیلی از ناهنجاری های تربیتی به روحیه ی ناشکری برمی گردد. تمام همّ و غمّ شیاطین جنّی و انسی، تمام رسانه ها و فضاهای شیطانی این است که انسان از حدّ شکران به حدّ کفران برسد. نقطه ی مقابل آن این است که ما باید تربیت شکورانه و شاکرانه را تقویت کنیم.
خداوند در قرآن می فرماید: «قلیل من عبادی الشکور» یعنی «خیلی اندکند بندگان شکور من». فرق انسان شکور با انسان کفور در این است که انسان های شکور وقتی نعمتی دارند قدرش را می دانند، حقّش را ادا می کنند و آن را در راه بندگی خدا خرج می کنند ولی انسان های کفور قدر نعمت را وقتی می دانند که آن را از دست داده اند.
قوم سبأ نسبت به نان ناشکری کردند و به عذاب خدا دچار شدند. ما هم بایستی فرهنگ شکرگزاریِ از خدا به خاطر نعمت ها را به فرزندان خود یاد دهیم. کفر نعمت و ترک شکر موجب تغییر نعمت می شود.