مشاهده تصاویر بیشتر ...
جمال‌الدین حسین بن علی بن محمد مشهور به از مفسران و علمای بزرگ شیعه در سدهٔ ششم هجری بود. احتمالاً بین سال‌های ۴۸۰ و ۵۲۵ هجری می‌زیسته است. وی همان‌گونه که از نامش پیداست اهل ری بود. اصلاً از نیشابور بود ولی در ری می‌زیست. با زمخشری معاصر بود و ابن شهرآشوب از شاگردان او بود. تفسیر مفصل فارسی او به نام روض‌الجنان و روح‌الجنان معروف به تفسیر ابوالفتوح از تفسیرهای جامع و معتبر قرآن است.
ابوالفتوح رازی آغازگر جریان تفسیرنگاری فارسی در عرصه شیعه بود و تشیّع مردم ایران در این روزگار مرهون زحمات او است. در آن روزگار که عربیت با خلافت سنّی ممزوج شده بود، با تلاشهای امثال ابوالفتوح تشیّع با ایرانیت هماهنگ شد. اگر فردوسی را پدر ادبیات فارسی در دوره اسلامی دانسته اند، باید ابوالفتوح را پدر فرهنگ شیعی ایرانیان دانست؛ زیرا از رهگذر فعّالیت های او بود که مایه های شیرین و دلنشین زبان فارسی در خدمت آموزه های شیعه درآمد .
دفاع از حریم تشیع: شامل دو بخش اول: بحثهای جالب حسنیه با دانشمندان برجسته اهل تسنن بخش دوم: گرایش یوحنای مسیحی به تشیع و انگیزش و بینش آن.