مجالسی که با محوریت یاد و نام اهل‌بیت (ع) و در مناسبت‌های مربوط به ایشان برقرار می‌شود مجلس ذکر نامیده می‌شود. این مجالس علاوه بر اینکه جایگاهی برای اندیشیدن، کسب علم ، آگاهی و احیاء امر اهل‌بیت (ع) است، اقامۀ حق و آماده سازی مردم برای یاری رساندن به ائمه هدی (ع) نیز در آن قابل تحقق است. یک کارکرد ممتاز نیز در کنار همۀ این ویژگی ها دارد که نباید از آن غافل شد و آن اولویت گذاری یا انتخاب با اولویت ترین مفهوم متناسب با نیاز امروزِ جان ما و جامعۀ ماست. اینکه ما بفهمیم امروز نبض زمان و تحولات دوران، حولِ کدام‌یک از مفاهیم دور می زند و کدام یک از مفاهیم نقش کلید‌ی تری در عبور ما از این مرحله دارند، یکی از پرفایده ترین فوائد چنین مجالس ذکری است. اینکه انسان در هر زمانی متوجه اولویت های آن زمانه شود، هم اولویت های فردی و هم اجتماعی بسیار اهمیت دارد. امروزه ما باید دوباره به اباعبدالله الحسین (ع) برگردیم و موضوع عاشورا را برای خودمان یک موضوع استراتژیک تلقی کنیم و یک مفهوم راهبردی برای گذر از بحران‌های خودمان و حتی بحران‌های جهانی بدانیم. امروز اباعبدالله الحسین (ع) برای ما یک موضوع راهبردی است. امروز موضوع اباعبدالله (ع) به شکل ویژه‌ای مورد هجمۀ دشمن قرار گرفته است. محورِ قیامِ امام زمان (عج) انتقام خون اباعبدالله الحسین (ع) است. ما امام حسین (ع) را به قدر کافی نمی شناسیم و رازهای عاشورا را به قدر کافی درک نکرده ایم. بهره‌هایی که اباعبدلله (ع) می تواند به ما برساند بسیار بیش از این حرف‌هاست. جامعۀ ما باید برگردد و کربلا را دوباره بشناسد. باید جایگاه اباعبدالله (ع) را در حیات بشریت و در نظام هستی بشناسیم و بعد توجه کنیم به برخی علائمی که دارند در جهان خود را نشان می دهند و به ما می گویند که امروز در جهان نوبت امام حسین (ع) است و این موضوع را باید اولویت داد. مهمترین پایگاه دین ما فطرت است. اگر فطرت نبود، معنا نداشت که خداوند به پیامبر بفرماید: «تو فقط تذکر دهنده هستی» این تذکر به دلیل وجود فطرت است. پیامبران کاری جز بیداری و شکوفایی فطرت ندارند. این فطرت است که ما را به خدا ملحق می کند. می توان گفت فعال ترین بخش فطرتِ ما حسین (ع) است و حسین (ع) معجزۀ فطرت است. حسین (ع) زبان گویای فطرت است و ما با جهانیان حرفی جز حسین (ع) نداریم. راه ارتباط برقرار کردن با مردم عالم گزاره‌های علمی نیست، راه اول زبان فطرت است و گویاترین زبان فطرت، حسین (ع) است. همان کاری که حسین (ع) با خودِ ما انجام داده و ما را در این مسیر معنوی قرار داده است.