مشاهده تصاویر بیشتر ...
یکی از شبهات درباره ی عزاداری حضرت سیدالشهدا علیه السّلام این است که گریه باعث افسردگی است. در پاسخ این شبهه باید گفت انسان افسرده ممکن است گریه کند. ولی گریه منشأ افسردگی نیست و موجب تسکین آلام و ناراحتی هاست و به عزاداران اهل بیت علیهم السّلام پس از گریستن در مصائب آن بزرگواران، احساس وجد و نشاط و آرامش دست می دهد. باعث شادی انسان می شود و اسلام به چیزی که ضرر دارد امر نمی کند.
برخی اعتراض می کنند که چگونه خدا در قبال گریستن برای امام حسین علیه السّلام، گناهان شخص گریه کننده را می آمرزد. در پاسخ باید گفت لطف خداوند، بسیار گسترده است. او خدایی است که پاداش انفاق کنندگان را هفتصد برابر عطا می کند. در آیه ی۲۶۱سوره ی بقره می خوانیم: " مَثَل آنان که اموالشان را در راه خدا انفاق می کنند، مانند دانه ای است که هفت خوشه برویاند، در هر خوشه صد دانه باشد؛ و خدا برای هر که بخواهد، چند برابر می کند و خدا بسیار عطا کننده و داناست."
گریه علل گوناگون دارد: برخی گریه ها ناشی از درد و برخی ناشی از فقدان عزیزان است. رسول خدا صلّی الله علیه و آله پس از درگذشت فرزند خردسالش ابراهیم گریست و وقتی با اعتراض شخصی روبه رو شد، فرمود: "چشم می گرید و قلب می سوزد؛ ولی سخنی بر زبان جاری نمی شود که خدا را ناخشنود کند." گاهی گریه از سر شوق است. مثل گریه ی مادری که پس از ماهها دوری، فرزندش را ملاقات می کند. بافضیلت ترین گریه ها، گریه از خوف خدا و نیز گریه در رثای اهل بیت، به ویژه حضرت سیدالشهدا علیه السّلام است. امام رضا علیه السّلام به ریّان بن شَبیب فرمود: "اگر برای امام حسین علیه السّلام طوری بگریی که اشک چشمت بر گونه هایت سرازیر شود، خدا همه ی گناهان کوچک و بزرگ تو را خواهد آمرزید."
گریه گاهی بخاطر درد است و ربطی به افسردگی ندارد.گاهی منشا گریه فقدان یک عزیزی است مانند امام سجاد ع در فقدان پدرش و اصحابش و گاهی هم گریه بخاطر شوق است و گاهی هم منشا گریه خوف از خداست و گاهی هم گریه برای حسین بن علی است که عزیزترین عزیز است.