وقتی خداوند متعال از یک بنده ای سوال می کند که آیا تو مومن هستی یا نه منظور خدای متعال این نیست که آیا تو از خدا آگاه هستی یا نه. بسیاری از مومنین نسبت به خدا آگاهی و یقین دارند اما ایمان چیزی غیر از یقین و آگاهی است. ایمان معنای بسیار لطیف و همه فهم و عامی دارد. ایمان علم نیست و حتی یقین در علم هم ایمان نیست. ایمان چیزی است که ممکن است انسانی با اندک آگاهی به آن برسد و ممکن است انسانی هم با آگاهی بالا به آن نرسد. ایمان یک احساس درونی است و یک گرایشی است که در قلب انسان پدید می آید.
اگر قلب انسان به ذکر خدا مطمئن شود، امنیت یافته خدای متعال می شود و این خود ایمان هست. کسی که ایمان را درک کند به دیگران هم امن و امان می دهد و مومن کسی است که دیگران هم از زبان او در امن و امان هستند. کسی که مومن نباشد همیشه مضطرب هست.
مهم ترین جایی که انسان باید ایمانش را حفظ کند همان لحظه جان دادن است؛ درآن لحظات شیطان می آید تا ایمان انسان را از بین ببرد. انسان های مومن با نشاط هستند و هرگز حسرت گذشته و آینده را نمی خورند. ایمان تجربه زیبایی است که انسان را به خدا مطمئن و دل آرام می کند. افراد مومن کسانی می شوند که بسیار قوی و قدرتمند و نترس هستند و برای جامعه هم قدرت آفرین می شوند. عالی ترین مرتبه ایمان به خدا، ایمان به نصرت الهی است و ایمان حقیقی به انسان عزتمندی می دهد.