امروزه ما عقلانیت کمتری را در جوانان نسبت به گذشته شاهد هستیم. این بچه‌های باهوشی که اطلاعات عمومی بالایی هم دارند در بزنگاه خودکنترلی، حیا و عفاف نمی‌توانند خشم، شهوت و هوای نفس خود را کنترل کنند. نوجوان باید ادب داشته باشد تا بتوان روی او تأثیر گذاشت. حافظه بچه‌های ما بالا رفته ولی نمی‌تواند این اطلاعات بالا را پردازش کند و تحمل صبر در برابر مشکلات را ندارد و متأسفانه فضای مجازی هم باعث شده است که فرزندان ما عجول بشوند و انسان عجول می‌خواهد سریع به همه چیز برسد و نمی‌تواند غرایز خود را کنترل کند. والدین برای دادن گوشی و تبلت به بچه‌ها جلوگیری از عقده حقارت را بهانه می‌کنند. اولین عامل در ایجاد عقده حقارت غفلت از نیازهای عاطفی بچه‌ها است؛ پدر و مادری که یکبار به فرزند خود نگفته‌اند دوستت دارم باعث عقده حقارت در آنها می‌شود، دومین عامل نقص عضوی است که نتواند با آن کنار بیاید و سومین عامل لوس کردن بچه‌ها است. روانشناسان می گویند بچه باید از کودکی با ناکامی بهینه مواجه شود. ناکامی بهینه یعنی همه خواسته‌های بچه برآورده نشود و بچه طعم ناکامی و تأخیر در برآورده شدن خواسته‌هایش را بچشد تا صبر پیدا کند. دلیل کم طاقتی بچه‌های امروز مواجه نشدن با ناکامی در کودکی است. ما متأسفانه بچه‌های خود را عاقل بار نمی‌آوریم زیرا بچه ای که عاقل باشد ادب، حیا و مهارت حل مسأله را هم دارد بنابراین باید راهکارهایی را پیدا کنیم تا در فرزندان ما عقل را پرورش دهیم. عقل با خودکنترلی، حیا و ادب ارتباط دارد و همه خوبی‌ها در عقل و همه بدی‌ها در جهل است. در روایت داریم که تا ۱۸ سالگی بین جنود عقل و جهل در فرزند ما ستیز است و در ۱۸ سالگی یا عقل حاکم می‌شود یا جهل و خدا نکند که در این سن جهل حاکم شود. فرزندان خود را چگونه عاقل بار بیاوریم. مغز ما به تدریج رشد می‌کند و صد میلیارد سلول عصبی دارد و سلولهای عصبی را که از دست بدهیم جایگزین نمی شود و ما از میان سالی به بعد سلولهای عصبی را از دست می‌دهیم و اگر زیاد این سلولها را از دست بدهیم مبتلا به آلزایمر می‌شویم و در افراد دو زبانه احتمال آلزایمر را کاهش می‌دهد. پدر و مادرها باید هر دو در تربیت فرزند سهیم باشند و مدل کار تربیتی پدر و مادر متفاوت است و این درست نیست که کار تربیت فرزند را فقط بر عهده مادر بگذاریم زیرا پدرها کارکرد اعتماد بخشی دارند و بازی های جنبشی حرکتی را انجام می‌دهند که قدرت استدلال مغز را افزایش می‌دهد و پدرها غیر قابل پیش بینی هستند که این عقل فرزند را رشد می‌دهد. محیط پرورشی بچه‌ها باید غنی باشد. اسباب بازیهای متنوع، بازیهای مختلف مربوط به حواس پنج گانه و گروه همسالان در رشد فیزیکی عقل بچه ما تأثیر مثبت دارد. خداوند در قرآن ۹۱۹ بار سؤال پرسیده و طرح سؤال کرده است. تحقیقات امروزه نشان داده است که سؤال قدرت تفکر را رشد می‌دهد و نباید از سؤالات بچه‌های خود فرار کنیم و آنها را به خاطر سؤال مؤاخذه کنیم بلکه باید دنبال پاسخ به سؤالات بچه‌ها باشیم. دیندار کردن بچه‌ها با زور امکان پذیر نیست. دینداری با استدلال و دلیل و منطق در کنار محبت، عاطفه و احساس اتفاق می‌افتد بنابراین ما باید برای بچه ها از کودکی سؤال طرح کنیم، داستان تعریف کنیم و بازی کنیم زیرا این سه ابزار تعقل و تفکر بچه‌ها را رشد می‌دهد.