در عصری زندگی می کنیم که علی رغم شلوغی دور و برمان، به اشکال مختلف احساس تنهایی می کنیم. بی گمان در هیچ عصری انسان ها اینگونه تنهایی را تجربه نکرده اند هر کدام از ما، به ظاهر در جمع زندگی می کنیم اما، یک دیوار شیشه ای به دور خود کشیده و اسیر سلول انفرادی هستیم که ناخواسته بنا کرده ایم حفظ حریم خصوصی یکی از پیامدهای آشکار و مثبت مدرنیته بوده، اما افراط در ارزش دادن به حریم خصوصی که با خودمحوری انسان امروزی درهم آمیخته، زمینه تنهایی انسان را بیش از پیش فراهم ساخته است.
به گفته ماکس وبر ما جهان اطرف مان را می سازیم و به ناگاه این واقعیت عینی آنچنان بر ما تحمیل می شود که گویی قفس آهنینی است که ما خود را در آن گرفتار می بینیم. رشد تکنولوژی و فاقد معنا، علی رغم مزایای فراوان مادی، در حوزه ارتباطات انسانی عقلانیتی صوری و خالی از محتوا را برایمان به ارمغان آورده است.
تغییر خانواده گسترده به هسته ای و کوچک شدن بُعد خانواده، به شکل اجتناب ناپذیری موجب کاهش دایره روابط اجتماعی انسان ها شده است، کم نیستند آدم هایی که در میان جمع اعضای خانواده و فامیل حضور دارند، اما بشدت احساس انزوا و تنهایی می کنند این احساس مصداق «آشنایان غریب» است،
گویی گمگشته انسان امروزی داشتن دوست واقعی است در هر کجای این دهکده جهانی باشید، چه در خانواده، محیط کار، یا خیابان، مساله اصلی مان وجود کسی است که دوست مان باشد. یافتن دوست واقعی در دنیای امروزی روز به روز دشوارتر به نظر می رسد. کم نیستند افرادی که در دنیای مجازی ارتباطات وسیعی دارند و به اصطلاح خیلی سرشان شلوغ است، ولی در دنیای واقعی بشدت احساس تنهایی می کنند. این بدان معنا است که دنیای مجازی نه تنها کمکی به بر طرف کردن احساس تنهایی نکرده، بلکه دور و برمان را بسیار شلوغ کرده است.