به گزارش سافت گذر به نقل از زومیت؛ در کنفرانس I/O 2014، گوگل برای اولین بار گوشی ماژولار Project Ara خود را بصورت عمومی به نمایش گذاشت. با در نظر گرفتن این مسأله که Project Ara در اکتبر 2013 تنها یک طرح رؤیایی جالب‌توجه بود، پیشرفت بخش پروژه‌ها و تکنولوژی‌های پیشرفته‌ی گوگل (ATAP) در اجرایی‌کردن آن و ارائه‌ی یک مدل اولیه، بسیار قابل‌توجه است.
اگر همه‌چیز مطابق با برنامه‌های گوگل پیش رود، گوشی‌هوشمند ماژولار Ara
در سال 2015 و با قیمت 50 دلار برای بخش اصلی و اسکلت‌بندی دستگاه که سایر
اجزا به آن متصل می‌شوند، روانه‌ی بازار خواهد شد. در طی ارائه‌ی مربوط به
بخش ATAP گوگل در کنفرانس I/O 2014، پاول ارمنکو نیز اطلاعات بسیار مناسبی در خصوص جزئیات اجرا و پیاده‌سازی این پروژه بیان کرد.
مدل اولیه‌ی Project Ara که Spiral 1 نامیده می‌شود، دیروز برای نخستین بار بصورت عمومی طی کنفرانس Google I/O به نمایش در آمد. همانگونه که در تصاویر و ویدیوی ارائه شده در این مطلب در ادامه خواهید دید، Spiral 1
بطور شگفت‌انگیزی به مدل نهایی و کاملاً آماده‌ی دستگاه شباهت دارد. البته
بدون در نظر گرفتن کلید پاور که لازم است بر روی آن مهندسی صورت گرفته و
در دل دستگاه قرار گیرد! ویدیوی زیر که توسط وب‌سایت ورج ارائه شده، به
ارائه‌ی گزارشی از مراسم معرفی Project Ara در کنفرانس Google I/O 2014
می‌پردازد که تماشای آن خالی از لطف نخواهد بود. متأسفانه، دستگاه در حقیقت
کرش کرده و به صفحه‌ی خانگی اندروید نمی‌رسد؛ اما باید در نظر گرفت که این
تنها یک نمونه‌ی اولیه بوده و فاصله‌ی بسیاری تا مدل نهایی دارد. شاید
بتوان این ارائه را از معدود ارائه‌هایی دانست که حین کرش‌کردن، باعث حیرت
کسی نمی‌شود و بالعکس همگان به جنبه‌ی مثبت آن می‌نگرند.
دانلود ویدیو
گوگل ماژول اسکلت این تلفن‌هوشمند را Endo نام‌گذاری کرده و در سه سایز
مختلف عرضه کرده است. بزرگترین نمونه‌ی مورد‌نظر که در آینده‌ی نزدیک عرضه
خواهد شد، یک اسکلت 4 در 7 خانه است. نمونه‌ی متوسط 3 در 6 و کوچکترین
نمونه‌ی اسکلت اِندو از یک ساختار 2 در 5 خانه‌ای تشکیل شده است. گویا
اِندو از یک ستون مرکزی به‌همراه دنده‌های افقی تشکیل شده است که به منظور
تحکیم موقعیت ماژول اضافه‌شده، در نظر گرفته شده‌اند. براساس اطلاعاتی که
پیش‌تر ارائه شده بود، به دلیل برخی از محدودیت‌های این پلتفرم، تمامی
ماژول‌ها را نمی‌توان روی همه‌ی اِندوها مورد استفاده قرار داد. سایز
بزرگترین ماژول 2*2 بوده و اندازه‌ی کوچکترین آن نیز 1*1 خواهد بود.
ماژول‌های با اندازه‌ی 1*1 را نمی‌توان در بزرگترین اِندو مورد استفاده
قرار داد، همچنین ماژول‌های 2*2 نیز قابلیت استفاده در کوچکترین اِندو را
ندارند. ماژول‌های 1*2 را میتوان در هر سه اِندو مورد استفاده قرار داد و
محدودیتی در بکارگیری افقی یا عمودی آنها وجود ندارد.
همانگونه که گفته شد، ارمنکو در طی صحبت‌های خود مجموعه‌ی خوبی از
جزئیات را در خصوص پروژه‌ی آرا در اختیار ما قرار داد. بنا بر گفته‌های او،
نمونه‌ی اولیه‌ی فعلی از FPGAها (مدار مجتمع دیجیتال برنامه‌پذیر) برای
پیاده‌سازی پروتکل شبکه‌ی UniPro MIPI استفاده می‌کند تا
ارتباطات داخلی مورد‌نیاز برای ماژول‌ها فراهم شود. آنتن دستگاه نیز به
منظور تقویت قدرت دریافت، از استخوان‌بندی فلزی (شاسی دستگاه) بهره می‌برد.
سیستم‌عامل اندروید نیز که مدیریت دستگاه‌های پروژه‌ی آرا را بر عهده
خواهد گرفت، در نهایت به قابلیت پشتیبانی از ماژول‌های ثانویه و تعویض
آنها مجهز خواهد شد. ارمنکو برای بیان ملموس آنچه در این پروژه می‌گذرد
تمثیل جالبی به کار برد: "میتوان Ara را نمونه‌ای از اکوسیستم
اپلیکیشن‌های اندروید در دنیای سخت‌افزار دانست". برای آغاز توسعه‌ی
ماژول‌های ثانویه، گوگل مسابقه‌ای را برگزار می‌کند که طی آن توسعه‌دهندگان
سخت‌افزاری ضمن طراحی و پیاده‌سازی ماژول‌های نوآورانه، می‌توانند در نهایت به جایزه‌ی صد هزار دلاری گوگل دست یابند.
مدت زمان بسیار زیادی در طی روند توسعه صرف بحث و مهندسی بزرگترین مانع Project Ara شده که ارمنکو در خصوص آن چنین می‌گوید:
چالش پایه‌ای بدست‌آوردن قابلیت ماژولار، Overhead (به
معنی فراتر از استاندارد و مقیاس بودن آیتم‌ها)است. آنچه ما فهمیدیم این
بود که قانون مور و اصول کوچک‌سازی اجزای الکترومکانیک مورد نیاز،
می‌توانست منجر به ضعف عمومی سیستم به میزان 25 درصد در اغلب جنبه‌ها شود.
قسمت فیبر مدار چاپی، وزن دستگاه، و مصرف کلی باتری از جمله آیتم‌هایی
بودند که با Overhead روبرو می‌شدند.
ارمنکو بطور اخص به بحث در خصوص آهنربای نگهدارنده اشاره می‌کند که
قسمت‌های مختلق را سر جای خود ثابت خواهند کرد. همینطور اتصال‌های مربوط به
سوکت‌ها نیز از چالش هایی بوده‌اند که بر سر راه مهندسان گوگل قرار داشته؛
چراکه این اجزا باید در عین کوچکی و نازکی، توانمند بوده و قادر به
ارائه‌ی فرکانس‌های متعدد مورد نیاز باشند. به شکل جالبی، ارمنکو حتی بحث
تکنولوژی باتری را نیز به میان آورده و اظهار می‌کند که اکنون باتری‌های
شیمیایی با ظرفیت ذخیره‌ی انرژی تا سه برابر باتری‌های لیتیوم یونی معمول
وجود دارند که البته سیکل عمر به نسبت پایین‌تری داشته و بیش از 300 بار
شارژ و دشارژ را با ظرفیت کامل تحمل نمی‌کنند. برای غلبه بر چالش سرریز
(Overhead) مصرف باتری گوشی‌هوشمند ماژولار، یکی از راه‌ها، بهره‌گرفتن از
این باتری‌های پرظرفیت و بیرون‌کشیدن آنها در مواقع غیرضروری است. علاوه
بر این، این باتری‌ها می‌توانند کوچک‌تر از نمونه‌های لیتیوم یونی معمول
باشند که فضای بیشتری را برای سایر ماژول‌ها بر روی دستگاه شما باز خواهد
کرد. بدین ترتیب میتوان مزایای این راه را بر معایب آن غالب دانست؛ خصوصاً
که امکان تعویض ماژول باتری به سادگی وجود دارد.
آنچه شاهدش هستیم تلاش در مسیری است که می‌تواند گوشی‌های هوشمند را به
جایگاهی نظیر آنچه در PCها شاهدش هستیم، رهنمون سازد. با وجود اینکه هنوز
راه بسیاری برای رسیدن به این رؤیای واقعی در پیش است، اما جای بسی
خشنودی‌ست که گوگل امکان‌پذیر بودن این ایده را به اثبات رسانده است. شاید
به واقع موعد عرضه‌ی نمونه‌ی تجاری این دستگاه در سال 2015 واقع‌گرایانه و
منطقی باشد.
این پروژه راه را برای ایده‌های خلاق بسیاری هموار خواهد نمود و
غیرممکن‌های بسیاری را ممکن خواهد کرد. چندی پیش، FlippyPad با ارائه‌ی
طرحی مفهومی، به تشریح ایده‌ی خود برای تبدیل گوشی ماژولار Ara به یک کنسول دستی، آن هم تنها با یک ماژول، پرداخت. گوگل با ارائه‌ی کیت توسعه‌ی ماژول مربوط به اجزای دستگاه،
راه را بیش از پیش برای گسترش این ایده باز نموده و مرحله به مرحله در
راستای تحقق این پروژه تلاش می‌کند. تب گوشی هوشمند ماژولار به غول جستجو
محدود نبوده و حتی کمپانی ZTE نیز چندی پیش از تلاش‌های خود برای توسعه‌ی گوشی هوشمند ماژولار پرده برداشت.