اين روزها بازار لوازم خانگي جهان و به تبع آن ايران آماج هجوم كالاهاي مختلف بوده و هر يك از شركت‌هاي صنعتي و توليدي جهان در رقابت با ساير شركت‌ها سعي مي‌كنند مدل‌هاي جديدي را روانه بازار كشورمان كرده و مشتريان را به سمت خود جلب كنند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با نگاهي به انواع و اقسام كالاها به ويژه در حوزه لوازم خانگي مي‌توان متوجه شد كه شركت‌هاي فعال در اين عرصه به طور متناوب مدل‌هاي جديد خود را روانه بازار كرده و هر روز در پي افزايش سهم خود در بازارهاي جهاني هستند.
در اين بين شركت‌هاي جهاني علاوه بر ايجاد تغييراتي در مدل‌هاي جديد خود سعي مي‌كنند قيمت اين محصولات را نيز تا جايي كه امكان دارد، ثابت باقي نگه دارند كه اين موضوع باعث جذب مشتريان بيشتري مي‌شود.
اما طي يكي دو سال اخير يكي از محصولاتي كه تبليغات زيادي روي آن انجام شده، تلويزيون‌هاي ال.اي.دي (LED) است. نوعي از تلويزيون كه نسل بعد از ال.سي.دي (LCD) محسوب مي‌شود.
در مورد تلويزيون‌هاي ال.سي.دي تاكنون صحبت‌هاي زيادي شده، اما در مورد تلويزيون‌هاي ال.اي.دي كمتر.
بد نيست در اين بين سري به دنياي تلويزيون‌هاي ال.اي.دي زده و به طور مختصر با اين نوع تلويزيون‌ها آشنا شويم.
ال.اي.دي مخفف عبارت ديود تشعشع نور (Light-Emitting Diode) است. نمايشگرهاي ال.اي.دي آن دسته از نمايشگرها هستند كه از ديودهاي نورافشان براي نمايش تصاوير استفاده مي‌کنند و اين دسته از نمايشگرها در اندازه‌هايي بسيار بزرگ و در مکان‌هايي خاص کاربرد دارند.
با اين وجود بايد سوال كرد كه چرا اين ديودهاي نورافشان تحت عنوان تلويزيون به خانه‌ها يا محل كار افراد راه يافتند؟
نكته جالب اينجاست كه برخي از شركت‌هاي معتبر جهان توانسته‌اند با استفاده از عنوان ال.اي.دي به سود سرشاري دست پيدا كنند و اين در حاليست كه محصول آنها در واقع ال.اي.دي نبوده است!
به عنوان مثال يكي از شركت‌هاي كره‌يي با سري جديد ال.سي.دي‌هاي خود که از ال.اي.دي براي روشن‌سازي صفحه بهره مي‌گيرند، توانسته سهم مناسبي را در بازار به‌دست آورد. اين در حاليست كه اين نوع تلويزيون‌ها ال.اي.دي نيستند.
همين موضوع اعتراض‌هايي را نيز نسبت به نحوه تبليغات اين شركت برانگيخته است.
يک ديود نورافشان يا همان ال.اي.دي هم‌اكنون بسيار بزرگتر از آنست که بتواند جايگزين يک پيكسل به عنوان مثال در تلويزيون خانگي شود.
ساخت تلويزيون ال.اي.دي در مجموع پرهزينه‌تر از تلويزيون‌هاي كنوني بوده و قيمت آن نيز حدود دو برابر همتاي خود يعني ال.سي.دي موجود در بازار و حتي پلاسماست.
تاكنون نمايشگرهاي ال.سي.دي از لامپ‌هاي فلورسنت براي روشن‌سازي صفحه استفاده مي‌كردند. استفاده از اين لامپ‌ها مشکلاتي را به همراه داشت كه از جمله آنها مي‌توان به نبود قابليت نمايش رنگ مشکي بطور کامل و عميق اشاره کرد، چرا که لامپ‌هاي فلورسنت هميشه روشن بوده و مقداري نور از آنها رخنه مي‌کند.
فقدان قابليت نمايش اين رنگ به طور عميق موجب افت وضوح تصوير مي‌شود. همچنين فقدان طيف وسيعي از رنگ‌ها در فلورسنت نيز اشباع رنگ را محدود مي‌كند. اين مشكلات باعث شد تا صنعت صوتي و تصويري جهان به سمت به‌كارگيري فن‌آوري جايگزين جديدي جهت روشن‌سازي صفحه‌اي ال.سي.دي سوق داده شود و آن چيزي نبود جز استفاده از ال.اي.دي.
تلويزيون‌هاي ال.اي.دي در هر صورت ميزان برق کمتري نسبت به آن دسته از ال.سي.دي‌ها که به لامپ‌هاي فلورسنت مجهزند، مصرف مي‌کنند.
تلويزيون‌هاي ال.سي.دي که از ال.اي.دي براي روشن‌سازي صفحه بهره مي‌گيرند، از چهار جنبه نسبت به ال.سي.دي‌هايي که از فلورسنت براي انجام اين كار استفاده مي‌کنند، برتر هستند:
- توليد تصويري شفاف و واضح‌تر و نيز تيرگي عميق‌تر (فقط در نوع دوم نه Edge LED)
- باريکي قابل توجه عرض نمايشگر نوع اول يا Edge LED
- مصرف برق کمتر
- ارايه طيف رنگ وسيع‌تر
يادآوري مي‌شود كه نخستين تلويزيوني که از ال.اي.دي در بخش پشتي خود براي روشن‌سازي استفاده مي‌کرد، توسط شرکت سوني در سال 2004 ميلادي معرفي شد.
همچنين بايد به اين نكته توجه كرد كه وضوح تصوير يک تلويزيون ال.سي.دي که براي روشن‌سازي صفحه از ال.اي.دي‌هاي تعبيه شده در پشت خود بهره مي‌گيرد، به مراتب بالاتر از آن نوع است که ال.اي.دي‌ها را در پيرامون خود جاي داده است.
* * وضعيت توليد ال.اي.دي در ايران
بازار صوتي و تصويري ايران نيز چند سالي مي‌شود كه مهمان ال.اي.دي‌هاي توليد داخل يا وارداتي است.
به گفته محمدرضا شهيدي - دبير انجمن توليدكنندن لوازم صوتي و تصويري - در سال گذشته تنوع توليد تلويزيون در كشور به 140 مدل رسيد و همچنين از كل تلويزيون كشور در سال گذشته 80 درصد مربوط به ال.سي.دي و ال.اي.دي و 20 درصد آن مربوط به تلويزيون‌هاي لامپي بود.
وي همچنين معتقد است كه سطح فن‌آوري به كار رفته در توليد تلويزيون‌هاي ال.سي.دي فرق چنداني با تلويزيون‌هاي ال.اي.دي ندارد و معمولا محصولات جديدي كه در شركت‌هاي خارجي به توليد مي‌رسند، بعد از گذشت سه تا چهار ماه وارد ايران مي‌شوند.