علاوه بر نداشتن توان شنوایی، نکته‌های زیاد دیگری در مورد ناشنوایان و
فرهنگ رایج بین آنها وجود دارد که افرادی که مشکل شنوایی ندارند از آن
بی‌خبرند. در اینجا پنج مورد کمتر شناخته شده در این زمینه را می‌خوانید.
پیشرفت‌های فناوری به ناشنوایان چه کمک‌هایی کرده است؟
به گزارش سافت گذر به نقل ازبرترین ها؛ خیلی
وقت از زمانی که ناشنوایان مجبور بودند برای گذاشتن یک قرار ملاقات نامه
بفرستند و امیدوار باشند که نامه‌شان در پست گم نشود نمی‌گذرد. بنابراین
تکنولوژی‌های ساده‌ای مانند اس‌ام‌اس «حالت عدم اطمینان» را برای کسانی که
نمی‌شنوند از بین برده است.
بیست سال پیش، بیشتر مردم برای مکالمه و
کار کردن به تلفن وابسته بودند. این شرایط برای ناشنوایانی که پای تلفن
نمی‌توانستند صدای طرف مقابل را بشنوند، یک معضل بود.
همان زمان‌ها
نوآوری‌هایی مانند تکستفون به بازار آمد که به ناشنوایان اجازه می‌داد برای
یکدیگر تایپ کنند، به این ترتیب که کلمات بر روی یک صفحه، نمایش داده
می‌شد. بسیاری از ناشنوایان نیز دستگاه فاکس خریدند تا بتوانند به سرعت
پیام‌های خود را منتقل کنند.
اینترنت نیز در نحوه ارتباط ناشنوایان
تحول ایجاد کرده است. بسیاری از آنها امروزه از کاربران مشتاق شبکه‌های
اجتماعی مانند فیسبوک هستند، برای خود گروه‌های فیسبوکی تشکیل می‌دهند،
مراسم برگزار می‌کنند یا برای داشتن حقوق بهتر کمپین راه می‌اندازند.
برای
آن‌هایی که از زبان اشاره بریتانیا (بی‌اس‌ال) استفاده می‌کنند، اشاره یا
لب‌خوانی از طریق سرویس‌های ویدئویی در اینترنت ارتباط برقرار کردن آنها
را آسان کرده است. همه آن استاتوس‌های مهم می‌تواند شامل ویدیو‌هایی باشد
که در آن مردم با استفاده از زبان اشاره می‌گویند روز خود را چگونه
گذرانده‌اند. ویدیو کاربردهای رسمی‌تر نیز دارد، از جمله تماس با شرکت‌های
مختلف برای بهره‌گیری از خدمات آنها.
سمعک‌ها و کاشت‌های حلزونی
روز به روز پیشرفته‌تر می‌شوند. با وصل کردن بلوتوث به تلفن یا دستگاه‌های
پخش موسیقی، میتوان صدا را به مراتب واضح‌تر کرد. نوآوری‌های جدید ادعا
می‌کنند می‌توانند زبان بی‌اس‌ال و انگلیسی را ترجمه کنند، یعنی به طور
خودکار زبان را دریافت و ترجمه کنند و زبان اشاره به وجود بیاورند.
آیا همه ناشنوایان از زبان اشاره استفاده می کنند؟
خیر.
تعداد کسانی که از زبان اشاره بریتانیا (بی‌اس‌ال) به عنوان زبان اول خود
استفاده می‌کنند حدود ۷۰ هزار نفر تخمین زده می‌شود، هرچند انجمن ناشنوایان
بریتانیا می‌گوید تعداد این افراد نزدیک به ۱۵۰ هزار نفر است. گفته می‌شود
در بریتانیا بیش از ۸۰۰ هزار نفر دچار ناشنوایی جدی هستند و قطعا
ناشنوایانی هستند که از بی‌اس‌ال استفاده نمی‌کنند.
کسانی که از
زبان اشاره استفاده می‌کنند اکثرا خود را بخشی از جامعه «ناشنوایان»
می‌دانند و به استفاده از بی‌اس‌ال و تعلق به فرهنگ «ناشنوایان» افتخار
می‌کنند.
بسیاری از ناشنوایان همچنان از زبان انگلیسی به عنوان
زبان اول خود استفاده می‌کنند. این افراد ممکن است از سمعک یا کاشت حلزونی
برای بالا بردن شنوایی خود استفاده کنند، و به جای یاد گرفتن زبان اشاره،
از راه‌های مفید برقراری ارتباط مانند لب‌خوانی استفاده کنند. جایگزین‌های
دیگری نیز وجود دارد. یکی از این جایگزین‌ها Sign Supported English نام
دارد. در این زبان افراد از کلمات انگلیسی برای اشاره استفاده می‌کنند اما
با قواعد انگلیسی محاوره‌ای، برخلاف زبان اشاره بریتانیا (بی‌اس‌ال) که
گرامر مخصوص به خود را دارد. جایگزین دیگر گفتار نشانه‌ای است . گفتار
نشانه‌ای یک روش بصری ارتباط است که با استفاده از حرکات دست، دهان و گفتار
واج‌های زبان گفتاری را از هم متمایز می‌کند و لب‌خوانی را آسان‌تر
می‌کند.
آیا زبان‌های اشاره در سراسر دنیا یکی هستند؟
زبان
اشاره هر کشوری با کشور دیگر فرق می‌کند. به عنوان مثال زبان اشاره
بریتانیا و زبان اشاره آمریکا (ای‌اس‌ال) تفاوت‌های چشمگیری با هم دارند،
حتی در نشان دادن الفبای زبان انگلیسی که از طریق انگشت‌ها نشان داده
می‌شود و به هجی انگشتی معروف است. در بریتانیا از دو دست برای هجی انگشتی
استفاده می‌شود، در صورتی که در آمریکا از یک دست استفاده می‌شود.
در
زبان اشاره بریتانیا، مانند هر زبان دیگری، تفاوت‌های منطقه‌ای وجود دارد.
دلیل آن هم نحوه تکامل زبان اشاره در مدارس و باشگاه‌های ناشنوایان در این
کشور است.
به عنوان مثال، یافته‌های پروژه بی‌اس‌ال کرپس نشان
میدهد که «یک ناشنوایی که در بریستول زندگی می‌کند ممکن است عدد ۶ را با
انگشت کوچک نشان دهد، در حالی که ناشنوایی که در لندن زندگی می‌کند ممکن
است عدد ۶ را با انگشت شصت نشان دهد.»
در کنفرانس‌ها یا رویدادهای
بین‌المللی مانند المپیک ناشنوایان، ناشنوایان می‌توانند از زبان اشاره
بین‌المللی استفاده کنند، زبانی که برای از بین بردن موانع زبانی، حرکات
متداول و قابل فهم در سراسر دنیا را به کار می‌گیرد.
یکی از
جنبه‌ها‌ی منحصر به فرد زبان اشاره این است که بسیاری از ناشنوایان اسم
اشاره‌ای دارند که معمولا توسط دوستان آنها ساخته می‌شود و به یک ویژگی،
علاقه یا عادت خاص آنها برمی‌گردد. به عنوان مثال، به کسی که زیاد حرف
می‌زند ممکن است اسم اشاره‌ای وافل داده شود. ( در انگلیسی وافل علاوه بر
اینکه یک نوعی خوراکی است، به معنی پرحرفی نیز به کار می‌رود.)
آیا لب‌خوانی آسان است؟
نمایشنامه‌های
جنایی اغلب صحنه‌هایی را به نمایش می‌کشند که در آن ناشنوایان لب‌خوانی
می‌کنند، یا سعی می‌کنند بفهمند مظنونان به قتل در دوربین‌های مداربسته چه
می‌گویند، اما واقعیت ناخوشایند این است که نزدیک به ۷۰ درصد لب‌خوانی حدس و
گمان است. به این معنی که احتمال اینکه ناشنوایان در لب‌خوانی اشتباه
کنند، یا اینکه بعد از تمرکز بر روی لب‌های یک نفر دچار خستگی مفرط شوند،
زیاد است.
اکثر ناشنوایان یک داستان خجالت‌آور از اشتباه در
لب‌خوانی که موجب خنده اطرافیانشان نیز شده باشد دارند. یک نمونه معرف در
میان ناشنوایان گفتن «کفش‌های فیل» (elephant's shoes) است که لب‌خوانی آن
بدون صدا بسیار شبیه «عاشقتم» (I love you) است.
اما نیمه پر لیوان
این است که هرچقدر ناشنوایان تمرین بیشتری در لب‌خوانی داشته باشند، این
کار برای آنها راحت‌تر می‌شود. برخی از ناشنوایان از طریق لب‌خوانی افراد
مشهور در رویدادهای مهمی مانند جام جهانی یا عروسی سلطنتی، زندگی خوبی برای
خود ساخته‌اند.