ده سال از تولید پردازنده‌ی انقلابی اینتل
با نام Core 2 Duo می‌گذرد. این پردازنده‌ها اولین پردازنده‌های ۶۵
نانومتری تولید شده توسط این کمپانی بودند که رکوردهایی جدید در فاکتورهای
بازدهی و کارایی از خود بجا گذاشتند و رقابت بین اینتل و AMD را وارد
مرحله‌ای جدید کردند.
به گزارش سافت گذر به نقل اززومیت؛ده سال پیش بود که اینتل، پردازنده‌های Core 2 Duo خود را به صورت رسمی
معرفی کرد. این پردازنده‌ها اولین نمونه‌های ۶۵ نانومتری غول سازنده‌ی
پردازنده بودند که در زمینه‌ی بازدهی و کارایی، بسیار بهتر از رقیبان خود
که توسط AMD تولید می‌شدند، بودند. پردازنده‌های جدید، پاسخ اینتل به سری
Athlon 64 کمپانی ای‌ام‌دی بودند که به مدت سه سال بود بازار را از سری
پنتیوم ۴ اینتل گرفته بودند. علاوه بر آن، پس از تولید Core 2 Duo زمینه
برای بازار جدید پردازنده‌های x86 فراهم شد.
Core 2 Duo اولین پردازنده‌ی دوهستهای اینتل نبود. اولین پردازنده‌ی
دوهستهای اینتل، Smithfield نام داشت که با معماری موسوم به Prescott P4،
سال قبل از آن معرفی شده بود. اما پردازنده‌های جدید، نوع کاملی از معماری
دوهستهای را عرضه می‌کردند که تا پیش از این AMD
معرفی کرده بود. در آن زمان، تفاوت قیمت بین پردازنده‌های تک‌هسته‌ای و
دوهستهای بسیار زیاد بود. علاوه بر قیمت پردازنده‌ها، قیمت مادربوردهایی
که از این پردازنده‌های جدید پشتیبانی کنند نیز بسیار متفاوت بود.
پردازنده‌های ۴ هسته‌ای که پس از آن معرفی شدند نیز تفاوت قیمت زیادی با
نسل قبل داشتند. هرچند AMD اولین پردازنده‌های دوهستهای را به بازار عرضه
کرد، اما بسیاری از کاربران اولین تجربه‌ی خود از این نوع پردازنده‌ها را
با اینتل شکل دادند. قدرت اینتل در این بازار آن‌چنان بود که اپل را نیز
مجبور کرد پس از سال‌ها استفاده از معماری PowerPC، به x86 رو بیاورد.
تاریخچه‌ی پردازنده‌های Core 2 Duo
بسیار قبل‌تر از سال ۲۰۰۶ شکل گرفته است. اینتل ابتدا معماری P6 (Pentium
Pro) را در سال ۱۹۹۵ معرفی کرد. پس از آن، پنتیوم ۲ و سپس پنتیوم ۳ (با
نام‌های Klamath، Coppermine و Tualatin) معرفی شد. پس از پنتیوم ۳، اینتل
تصمیم گرفت تا از معماری جدید Netbrust استفاده کند و از پردازنده‌های ۲
گیگاهرتزی به پردازنده‌های ۳.۲ گیگاهرتزی (با قابلیت Hyper-Threading)
ارتقا پیدا کند. این ارتقا از ژانویه‌ی ۲۰۰۲ تا ژوئن ۲۰۰۳ طول کشید. این
ارتقا، یک پیشرفت ۶۰ درصدی در سرعت پردازنده و اضافه کردن قابلیت‌های چند
عملکردی بود که اینتل در کمتر از ۲ سال در تولید پردازنده‌های خود انجام
داد. در آن زمان AMD هنوز از هسته‌ی Athlon در محصولات خود استفاده می‌کرد و
علیرغم پیروزی‌هایی که سری K7 نسبت به P4 داشت، معماری جدید اینتل با نام
Northwood و طراحی ۱۳۰ نانومتری، توانست پنتیوم ۴ را بار دیگر در بازار
پیروز کند.
در سال ۲۰۰۳، ای‌ام‌دی سری جدید K8 را معرفی کرد که با استفاده از کنترل
یکپارچه‌ی حافظه و معماری بهبود داده شده، نشان داد که این پردازنده‌های
در بازی‌ها و فشارهای پردازشی قوی‌تر از پنتیوم ۴ عمل خواهند کرد. رقیب این
پردازنده‌ها، سری Prescott پنتیوم ۴ بودند که محدودیت سرعت پردازش و داغ
کردن، از مشکلات اساسی آنها بود. وقتی نوبت به پردازنده‌های دوهستهای
رسید، سری Athlon 64 X2 شرکت ای‌ام‌دی در رقابت با سری Smithfield که بر
پایه‌ی پنتیوم ۴ بود، پیروز شدند. از ۳۱ می ۲۰۰۵ تا ۲۷ جولای ۲۰۰۶، AMD در
تمامی رقابت‌های بنچمارکی و قیمتی اینتل را مغلوب کرده بود. در آن زمان،
اینتل تلاش زیادی می‌کرد تا با ارائه‌ی تخفیف و تشویق، بازار را از
ای‌ام‌دی پس بگیرد.
اما Intel به تلاش‌های بازرگانی اکتفا نکرد و برنامهای طولانی‌مدت و
مهندسی شده برای آینده‌ی CPU های خود طراحی کرد. ابتدا، این شرکت برای
لپتاپ‌ها،نسخه‌ای از پنتیوم ۳ را با نام Pentium M عرضه کرد. در آن زمان،
پنتیوم ۴ برای استفاده در لپتاپ‌ها طراحی مناسبی نداشت و مصرف آن نیز مناسب
دستگاه‌های قابل حمل نبود. اینتل به بهبود و توسعه‌‌ی این سری از
پردازند‌ها ادامه داد و در طراحی برند برای آنها نیز موفق بود و توانست
برند Centrino را بسیار مشهور کند. در آن زمان، این شرکت تلاش می‌کرد تا
جای ممکن، پردازنده‌هایی با مصرف پایین انرژی تولید کند. هرچند Pentium M
برای عرضه در کامپیوترهای خانگی آماده نشد، اما پس از پیشرفت‌هایی که بر
روی معماری این نوع از پردازنده‌ها انجام شد، در نهایت در ۲۷ جولای ۲۰۰۶،
سری Conroe عرضه شد.
پس از آن ای‌ام‌دی تلاش کرد تا با عرضه‌ی پردازنده‌هایی از سری Phenom
به رقابت با اینتل بپردازد. اما اولین مدل از این CPU که سال بعد با نام
Barcelona عرضه شد، پردازنده‌ای کند با دمای عملکردی بالا بود و نتوانست به
عنوان رقیبی جدی فعالیت کند. این پردازنده تنها مقداری از K8 بهتر بود.
Phenom II پردازنده‌ای بود که ای‌ام‌دی مدتی بعد تولید کرد و می‌توانست به
رقابت با Core 2 Duo بپردازد. اما در زمان عرضه‌ی آن، اینتل سری‌های Core
i7 و Nehalem را معرفی کرده بود که بسیار قدرتمندتر بودند. AMD از سال ۲۰۱۲
با تمرکز بر بازار لپتاپ‌ها، تلاش می‌کند تا با استفاده از معماری Bulldozer
خود، این بخش از بازار CPU را در اختیار بگیرد. کارشناسان بر این باورند
که سری جدید Zen که به زودی به بازار عرضه می‌شود می‌تواند رقابت را به
سود AMD تغییر دهد.
کمتر کسی در سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ تصور می‌کرد که عرضه‌ی پردازنده‌های
دوهستهای توسط اینتل که بعد از ای‌ام‌دی وارد این نوع از طراحی شده بود،
بتواند رقابت بین این دو شرکت را تا این حد تغییر داده و فاصله‌ی آنها را
در بازار روز به روز افزایش دهد.