بیست سال پیش در سانتاکروز کالیفرنیا، فیلیپ کان زمانی که همسرش سر کار بود، یک تلفن StarTAC موتورولا، یک دوربین دیجیتال QV کاسیو (که عکس‌هایی با ابعاد 320 در 240 پیکسل می‌گرفت) و یک لپ تاپ 430CDT توشیبا را به هم متصل کرد. او با دستگاهی که سرهم کرده بود، عکسی از دختر تازه به دنیا آمده‌اش گرفت که به طور خودکار روی وب‌سرورش بارگذاری شد.
سرور با ارسال ایمیل به فهرستی از دوستان و اعضای خانواده، آن‌ها را با خبر کرد و این افراد عکس را دیدند. این عکس به‌عنوان نخستین عکسی که فوراً به اشتراک گذاشته شده است مشهور شد. این ایده برای کان تازگی نداشت. او حدود یک سال روی زیرساختی مبتنی بر وب کار می‌کرد که نامش را Picture Mail گذاشته بود که قرار بود همان کاری را انجام دهد که امروزه اشتراک‌گذاری می‌نامیم. یک کاربر عکس یا متن یا هر محتوای دیگری را بارگذاری می‌کند تا افرادی که اجازه دارند، آن را ببینند. کان می‌گوید هدف از این کار ایجاد یک سامانه پست عکس فوری یا به بیان دیگر، یک پولاروید قرن بیست و یکمی بود. او این را نخستین اشتراک‌گذاری فوری عکس در تاریخ می‌داند.
ایده‌ای که شبکه‌های اجتماعی امروزی استفاده زیادی از آن برده‌اند. او می‌گوید: «بعد از این موضوع، یک ماه را صرف یکپارچه‌سازی این طرح با استفاده از یک میکروکنترلر، یک حسگر CMOS و یک تلفن کردم.» او اوایل سال 1998 براساس همین طرح، شرکتی با نام Lightsurf تأسیس کرد و چند پَتنت را بر پایه همین پروژه ثبت کرد. کان ایده ارسال عکس با موبایل را با شرکت‌هایی نظیر کداک و پولاروید در میان گذاشت. در آن زمان همه این شرکت‌ها پروژه‌هایی در حوزه دوربین‌های بی‌سیم داشتند، اما هیچ‌کدام تصور نمی‌کردند عکاسی دیجیتال با تلفن همراه آینده‌ای خواهد داشت. تقریباً همه این شرکت‌ها فکر می‌کردند تلفن‌ها تنها روی انتقال صوت (آن زمان هنوز بحث پیامک مطرح نبود) متمرکز خواهند شد و این دوربین‌های آینده هستند که بی‌سیم می‌شوند. کان با ناامید شدن از شرکت‌های امریکایی، به‌سراغ شرکت‌های ژاپنی رفت و موفقیت‌هایی هم کسب کرد. پس از آنکه مجله وایرد فعالیت‌های او و شرکتش را پوشش داد، شرکت امریکایی Sprint با او تماس گرفت و با همکاری این دو شرکت و نیز شرکت کاسیو در سال 2002 نخستین موبایل دوربین‌دار امریکا عرضه شد.
کان از همان روزهای آغازین هم مطمئن بود که اشتراک‌گذاری فوری عکس تحول بزرگی در دنیا ایجاد خواهد کرد. او می‌گوید: «وقتی به کاربردهای چنین فناوری فکر می‌کنید، شهروندخبرنگارها نخستین گروهی هستند که جلوی چشمتان می‌آیند. ما تولد دخترمان را به این روش ثبت کردیم (و به اشتراک گذاشتیم) و این آغاز کار بود.» او معتقد بود که افراد بعد از این نمی‌توانند چیزی را مخفی کنند: «همیشه کسی است که با یک تلفن دوربین‌دار ویدئویی بگیرد. دیگر افراد نمی‌توانند ادعا کنند اتفاقی نیفتاده است.» باب پارکس از مجله وایرد، کسی که در سال 2000 با کان مصاحبه کرده بود، از پیش‌گویی‌های او می‌گوید: «او می‌گفت که در آینده مردم با تلفن‌های همراه خود تصاویر مستند از جرایم تهیه خواهند کرد و همه از حقیقت ماجراها باخبر خواهند شد.» پارکس اعتراف می‌کند: «آن موقع این حرف‌ها را باور نکردم.» در سال 2005 Verisign شرکت کان را به قیمتی حدود 270 میلیون دلار خرید. هرچند اکنون زمینه کاری وی عوض شده است، اما هنوز با هیجان از این فناوری یاد می‌کند: «اگر به افریقا بروید، خواهید دید که مردم لپ‌تاپ ندارند، اما تلفن‌های دوربین‌داری دارند و با آن همه کار می‌کنند؛ مثل خرید و فروش و امور پزشکی از راه دور. امروزه اگر خانه کسی آتش بگیرد، عکس‌هایش را از دست نمی‌دهد، زیرا عکس‌های یادگاریش در کلاود ذخیره شده است.»