به گزارش سافت گذر، رابط کاربری میان انسان و رایانه‌ها از زمان ورود کامپیوترها به زندگی بشریت همواره یکی از مسائل مورد توجه بوده است. این موضوع، در سالیان اخیر و همزمان با عرضه گوشی‌های هوشمند نیز نقش پررنگ‌تری به خود گرفت به طوری که دیگر کمتر کسی سراغ نمایشگرهای غیرلمسی می‌رود. اما در گذشته صفحه نمایش‌ها چگونه بودند؟
نمایشگرهای لمسی با استفاده از یک قلم، ابتدا در میان سال‌های 1950 تا 1960 میلادی تولید شد و در دهه 1980 به عنوان رایانه‌های 8 بیتی در دسترس افراد گرفتند. این نوع صفحه نمایش‌ها اگرچه بسیار ساده بودند ولی فقط با مانیتورهای CRT کار می‌کردند. وقتی اشعه منعکس شده توسط این نمایشگرها به وسیله قلم دریافت می‌شود، رایانه حدس می‌زند که کدام پیکسل در آن لحظه کشیده شده است تا بدین شکل روش حرکت جابه‌جایی قلم مشخص شود.
در دهه 1980، روش دیگری ابداع شد که از نمایشگرهای دارای نور مادون قرمز استفاده می‌کرد. لمس صفحه نمایش چه با قلم و چه با انگشت، برخی از اشعه‌های ساطع شده را مسدود می‌کرد و رایانه فشار وارد آمده را تشخیص می‌داد. این نوع تکنولوژی در گوشی Neonode (یکی از اولین گوشی‌های تمام لمسی تاریخ) مشاهده شد. هرچند کمپانی تولیدکننده بازار گوشی‌های هوشمند را خیلی سریع ترک کرد ولی همچنان صفحات لمسی کامپیوترها را تولید می‌کند.
دوران صفحه نمایش‌های لمسی و PDA در گوشی‌های هوشمند، به عنوان قطعاتی جداگانه به خوبی خود را نشان دادند. در این صفحه نمایش‌ها، سه لایه نازک وجود داشت و یک اتصال الکتریکی هنگام لمس آنها به وجود می‌آمد. قلم‌ها نیز بیشتر به خاطر نوک تیز بودنشان مورد استفاده قرار می‌گرفتند زیرا فشار کمی برای حرکت کردن به وجود می‌آوردند و همچنین دقت بیش‌تری نیز داشتند.
سونی اریکسون P800 که دارای سیستم عامل سیمبین UIQ بود، به معنای واقعی کلمه، یک گوشی تمام لمسی به حساب می‌آمد ولی در آن شاهد یک کیبورد باز شونده بودیم. صفحه کلید در پشت دستگاه قرار گرفته بود بنابراین فشردن یک دکمه باعث ایجاد فشار روی صفحه لمسی در پشت می‌شد.
ارتباط الکتریکی نمایشگرهای لمسی به گونه دیگری مورد استفاده قرار می‌گرفت به طوری که انگشت به وسیله یک سنسور مخصوص تعیین می‌کرد چگونه این اتصال برقرار شود. چنین طراحی مختص استفاده با انگشت می‌باشد بنابراین قلم‌ها کارایی خود را از دست دادند. البته اپل نمایشگر لمسی تولید نکرد ولی نخستین آیفون‌ها در پیشرفت این زمینه نقش مهمی ایفا کردند.
گوشی‌های اولیه با صفحه نمایش‌های لمسی دارای اتصال الکتریکی لایه حساس جداگانه‌ای داشتند که بعدها تکنولوژی به خصوصی به آن قسمت اجازه داد تا در نمایشگرها قرار گیرد. بهترین نمونه در این زمینه، فناوری سوپر AMOLED سامسونگ می‌باشد. فایده چنین تکنولوژی این است که بدون لایه اضافه، تصاویر زودتر به نمایش در می‌آیند و دیگر نیازی به خیره شدن به نمایشگر نخواهد بود.
با گوشی اکسپریا Sola، سونی قابلیت لمس مستقیم را از نمایشگر برداشت و یک سنسور لمس شناور مورد استفاده قرار داد که از فاصله زیاد نیز می‌توانست مسیر حرکت انگشت را تشخیص دهد تا بدون فشار دادن صفحه نمایش، گوشی آماده انجام دستور داده شده باشد. چند گوشی دیگر چنین تکنولوژی را به کار بردند ولی این فناوری به توفیق چندانی دست نیافت.
این‌بار اپل وارد میدان شد و تکنولوژی دیگری آورد. Force Touch فناوری جدیدی بود که می‌توانست تشخیص دهد کاربر چه مقدار روی نمایشگر فشار آورده است؛ راهکاری که به به وجود آمدن تنظیمات جدیدتر نیز کمک شایانی کرد. اپل واچ برای نخستین بار چنین فناوری را به کار برد ولی برای اولین بار در آیفون 6 اس مورد استفاده قرار گرفت. لازم به ذکر است که اپل در نسخه‌های جدید iOS، دیگر Force Touch را به کار نبرده است.
این‌بار سامسونگ تصمیم گرفت تا دوباره قلم‌های استایلوس را به همراه سری گلکسی نوت احیا کند. بنابراین در کنار نمایشگرهای لمسی، گلکسی نوت‌ها دارای نوعی مبدل Wacom هستند که مسیر فشار آمده توسط قلم را به خوبی تشخیص می‌دهد.
یکی از نقاط ضعف نمایشگر لمسی، این است که بازخورد خوبی ندارد. البته بلکبری سعی کرد چنین معضلی را با نمایشگر SurePress دستگاه Storm برطرف نماید. این فناوری باعث می‌شد تا بتوانیم صفحه نمایش را با استفاده از اجسام فیزیکی مانند دکمه فشار دهیم. در پایان مردم این فناوری را مسخره کردند و به همین دلیل خیلی زود از بین رفت.
یک کمپانی به نام Tactus سعی کرد فناوری تولید شده توسط بلکبری را وارد مرحله جدیدی کند به همین دلیل از تکنولوژی Tactile Layer دکمه‌های باد کننده در نمایشگر بهره برد که با اشکال فیزیکی اندازه آنها تغییر می‌کرد. این فناوری هم اصلاً مورد استقبال واقع نشد.
یک پروژه موفق، محصول سونی به نام اکسپریا پروژکتور می‌باشد. این سیستم از اندروید استفاده می‌کند و نه تنها نمایشگر را به خوبی وارد این فناوری می‌نماید بلکه از سنسورهای IR نیز بهره می‌برد تا تصاویر را وارد صفحه نمایش لمسی کند. این مهم‌ترین پیشرفت صنعت گوشی‌های هوشمند به حساب آمد زیرا باعث می‌شد در حالی که ابعاد دستگاه کوچک است، در یک اینچ چندین پیکسل قرار گیرد.
مایکروسافت سرفیس هم از چند دوربین مادون قرمز درون نمایشگر بهره برده تا شما را هنگام لمس صفحه نمایش مشاهده نماید. آنها علاوه بر انگشت کاربر، اشیایی که روی دستگاه قرار می‌گرفتند را نیز می‌بینند. برای مثال، اگر دوربینی روی آنها قرار گرفت، توانایی جابجایی داده‌ها را خواهند داشت. (مانند تصویر زیر)
به نظر شما، نمایشگرهای لمسی تا چه اندازه پیشرفت می‌کنند؟ نظر خود را با دیگران در قسمت انتهای خبر به اشتراک بگذارید.
منبع: gsmarena.com