به نقل از سایت ظهور باورش در هزاره سوم برای جوانی که اوج
بازی های رایانه اش بازی های آتاری، میکرو و سگا مثل “قارچ خور” “هویج
خور”، “سونیک” “هواپیما” و “علاء الدین” بود، کمی سخت است. همان بازی ها
هم ما را تا آن‌سوی دنیای تخیل می بردند و تخیل شیرینی را رقم می زدند که
زمان زیادی دوام نیاورد.
اما اینجا در یک مغازه ۴ در ۳ و در میان هیاهو و کمی نور دنیای بازی
ها آنقدر هیجان آور است که می تواند برای این نوجوانان جهانی را رقم زند
که آنها را تا عمق خیال بکشاند. این دنیا گاه آنها را قهرمان نبردها و
گاهی هم قربانی دنیای تجسم می کند. دنیایی که فقط با یک کیبورد و یک
مانتیور و چند سیم رقم می خورد و او را هر که بخواهد، می کند. قهرمان
مبارزات و یا بهترین بازیکن فوتبال. غول می کشد و با کدهای تقلبی که از
این طرف و آن‌طرف جمع کرده، اسلحه می خرد، قدرت و سرعت بازیکن را زیاد می
کند و …
چند سالی است که در گوشه و کنار اکثر شهرهای ایران، مغازه هایی شکل
گرفته که با نام گیم نت (Game Net) معروف شده اند. این مراکز که بیشتر
به مغازه های کوچک ۳ در ۴ شبیه است، در سال ۱۳۷۹ توانستند برای نخستین
بار مجوز را دریافت کنند. گیم نت ها به عنوان یکی از پاتوق های هزاره
سومی عاشقان بازی های رایانه ای (گیم خورها) به حساب می آیند. پاتوق هایی
که در زمان های نه چندان دور با قرار دادن چند آتاری و میز فوتبال دستی
اوج لذت و خوش گذرانی را برای جوان ایرانی فراهم می کردند.
در این مغازه ها رایانه هایی از طریق خطوط اینترنت به یگدیگر متصل شده
اند و روی تمامی این رایانه ها انواع و اقسام بازی نصب شده است. گیم
خورها با رفتن به این مراکز می توانند با هم یک گروه را تشکیل داده و یا
در مقابل هم صف آرایی کرده و بازی را انجام دهند. بر این اساس یکی از
عوامل پرطرفدار بودن بازی های چند نفره، همین جذابیت موجود در بازی کردن
علیه فردی دیگر به جای رایانه است. به اعتقاد گیم خورها بازی کردن با
فردی دیگر که شبیه به خود بازیکن است و طبیعت انسانی دارد، به سختی و
پیچیدگی و جذابیت بیشتر بازی می انجامد.
البته پدیده گیم نت و گیم خوری فقط مختص ایران نیست، بلکه در اکثر
کشورهای دنیا مراکز مشابهی وجود دارد که با نام های متفاوتی به فعالیت می
پردازند که طبق بررسی های به عمل آمده بیشترین تمرکز این پاتوق ها در
شرق آسیا مخصوصا کشور کره جنوبی است که شاید بتوان یکی از دلایل عمده آن
را تولید بیشتر بازی های رایانه ای کشورهایی همچون کره جنوبی و ژاپن
دانست.
اما کمی جستجو نشان می دهد گیم خورهای ایرانی از لحاظ جذابیت فاصله
چندان زیادی با گیم خورهای کره جنوبی ندارند، مخصوصا با شروع فصل تابستان
که فرصت مناسبی برای تفریح است در این موقع کار وکاسبی صاحبان گیم نت ها
هم حسابی سکه است چرا که گروه های سنی مختلف برای بازی کردن و در بیشتر
مواقع مسابقه دادن و شرط بندی با هم به این مغازه ها مراجعه می کنند و
گاهی تا ساعت ها به انجام یک بازی می پردازند و…
البته برخی از صاحبان گیم نت ها معتقدند که از زمانی که فصل امتحانات
شروع می شود کار و بار آنها بهتر می شود. مرتضی جوان ۲۰ ساله ای است که
از چند سال قبل خود یکی از طرفداران پر و پاقرص گیم نت بوده است او اکنون
صاحب یک مغازه گیم نت است و کلی مشتری دارد . در گفت و گو با برنا می
گوید: زمان امتحانات، گیم نت من خیلی شلوغ بود خیلی از بچه ها بعد از
امتحان یک راست می آمدند گیم نت تا هیجاناتشان را خالی کنند. البته بعضی
وقت ها آنقدر وضعیت بحرانی می شد که پدر و مادرها به زور ( بخوانید با
کتک ) می توانستند بچه ها را به خانه ببرند.
اگر یک سری به گیم نت های شهر بزنید یا حداقل برای یکبار از جلوی آنها
رد شوید در اکثر موارد با چراغ های خاموش و یا نورپردازی کم روبرو می
شود اول ممکن است فکر کنید که برق ها رفته اما دلیل اصلی ایجاد فضای
هیجانی برای کاربر است! در این فضای تاریک و در هم بر هم هر کاربری با
دنیای مجاز رابطه ای تنگاتنگ برقرار می کند و به قول امروزی ها حسابی
کانکت می شود!
“علیرضا .ی” ۱۸ ساله یکی از گیم خورهای حرفه ای است که تا به حال دو
بار به همراه دو تن از دوستانش در مسابقات مقدماتی جام جهانی بازیهای
رایانه ای(Electronic Sport World Cup) شرکت کرده است. او درباره فضای
گیم نت ها و هیجان بازی ها می گوید: من تا مدت ها در خانه به صورت فردی
بازی می کردم چرا که به هر حال خانه راحت تر است و تا هر موقع شب که
بخواهی می توانی بازی کنی اما هیجانی که در بازی های گروهی است در بازی
فردی پیدا نمی شود.
وی می افزاید: برای اینکه بتوانم گروهی بازی کنم حتی دو کامپیوتر را
در خانه شبکه کردم اما باز به هیجان و جذابیت بازی در گیم نت نمی رسید و
سرعت بازی هم در خانه بسیار پایین بود. حالا حدود ۵ سال است که بیشتر
بازی ها را در گیم نت انجام می دهم و در بعضی بازی ها مثل “Counter
Strik”،” delta force”، ” prince of Persia ” تبحر بیشتری دارم…
جالب است اگر از همین نوجوان متبحر در خصوص محتوای بازی ها بپرسید چیز
درستی نمی دانند جز قدرت، سرعت و یا خشونت. اما اگر کمی خود این بازی ها
را زیر و رو کنید نکات قابل تاملی به دست می آید؛ مثلا بازی “delta
force” که کلی طرفدار دارد یک بازی است که در آن تروریست ها به زبان
ایرانی ها حرف می زنند و نیروهایی که باید در این بازی کشته شوند تداعی
گر نیروهای ایرانی است! همین داستان هم در بازی “Counter Strike” که
پرطرفدارترین بازی تحت شبکه در دنیا محسوب می‌شود و بازی های آن المپیک
هم دارد تکرار می شود یعنی مسلمانان تروریست محسوب می شوند.
علاوه بر این بازی ها برخی دیگر از بازی ها وجود دارند که کلا کاربر
را از زندگی واقعی ساقط می کنند و او را هل می دهند در دنیای مجاز تا در
دنیای مجاز به ایده ال هایش! برسد به عنوان مثال بازی کامپیوتری “گرند
تفت اوتو” یک هفته پس از ورود به بازار بازیهای کامپیوتری، پانصد میلیون
دلار فروش داشت چرا که در این بازی کاربر امکان سرقت، قتل، دزدی و خشونت
فیزیکی داشت. همچنین در بازی “سکند لایف”، کاربرها نه تنها می‌توانند
سراغ روسپی‌ها بروند و با پرداخت لیندن(واحد پول این جهان خیالی) رابطه‌ی
جنسی با آنها داشته باشند، که حتی می‌توانند سکس با کودک را تجربه کنند!
به‌نظر حدف گیم نت ها از دنیای نوجوان و جوان ایرانی غیر ممکن است.
بحث مجوز و پروانه کسب را هم خیلی نمی توان به عنوان یک عامل بازدارنده
به حساب آورد. نظارت و سرکشی و… را هم می توان به راحتی پشت سر گذاشت.
تنها راه، ورود بازی های مفید و طبقه بندی شده و البته ایرانی می ماند که
در چند سال گذشته قدم های خوبی در این زمینه برداشته شده است. اما
به‌نظر می رسد موفقیت چندانی نداشته است که اگر موفق بود در گیم نت های
ایرانی به‌جای بازی های غربی با محوریت ترور و کشت و کشتار بازی
های ”گرشاسب” و ” میرمهنا” محبوبِ دلِ جوان و نوجوان ایرانی بود…