زیارت از کلمه "زور" به معنای قصد و نیت گرفته شده است. به کسی که قصد می‌کند کسی را ببیند به ویژه رسول اکرم (ص) و معصومین (ع) "زائر" گفته می‌شود. زیارت در قرآن یکبار بیشتر نیامده است و ربطی هم به این موضوع ندارد. در یکی از آیات قرآن داریم که "کونوا مع الصادقین" که منظور از صادقین معصومین (ع) هستند و بودن با آنها بعد از مرگ آنها به معنی به زیارت آنها رفتن است. جابر ابن عبدالله انصاری در اربعین به زیارت قبر امام حسین (ع) آمدند. عرضه داشت به امام حسین (ع) که ما در ثواب جهاد شما شریکیم، شما جنگیدید، تشنگی کشیدید. عطیه عوفی که از مفسرین و همراه جابر بود علت را جویا شد. جابر گفت از حبیبم رسول اکرم (ص) شنیدم:" مَن أحَبَّ قَوما حُشِرَ مَعَهُم و مَن أحَبَّ عَمَلَ قَومٍ اُشرِکَ فی عَمَلِهِم وَ الَّذی بَعَثَ مُحَمَّدا بِالحَقِّ نَبِیّا إنَّ نِیَّتی و نِیَّةَ أصحابی عَلى ما مَضى عَلَیهِ الحُسَینُ علیه السلام و أصحابُهُ خُذوا بی نَحوَ أبیاتِ کوفانَ من احب قوما حشر معهم" یعنی کسی که قومی را دوست داشته باشد با آنها محشور می‌شود.