صحبت کردن در مورد ائمه (ع) بسیار سخت است چرا که انسان باید دارای درک بالایی باشد تا بتواند بر موضوعی احاطه یابد و در مورد آن حرف بزند. ما انسان ها هیچ گاه نمی توانیم به چنین درکی از امامان برسیم. عظمت و بزرگی اهل بیت (ع) به زمان خلقت آدم بازمی گردد. زمانی که انسان از خاک آفریده شد اما دو موجود دیگر که از جهت خلقت برتر از آدم بودند، مجبور شدند به او سجده کنند. این تفاوت نه به خاطر جسم او بلکه به خاطر روح ملکوتی و خدایی بود که در انسان دمیده شده بود. انسان دارنده ی کلید غیب از سوی خدا و مورد اعتماد او بود. بنا بر آیات و روایات اولین چیزی که خلق شد نور اهل بیت (ع) بود و بعد در رتبه های بعد موجودات دیگر به وجود آمدند. اهل بیت (ع) تابع ترین افراد نسبت به خداوند بودند به همین منظور بسیارمورد توجه قرار گرفتند. فضل الهی تنها زمانی به انسان ها می رسد که در خدمت اهل بیت (ع) باشند. هدف خداوند از سجده ی ملائکه بر آدم نیز تابعیت بی چون و چرا از او بود، چرا که انسان جانشین خدا بر روی زمین بود. بردن نام اهل بیت (ع) رمز همه ی خوبی ها بوده و هست و بنا بر روایات زمانی که آدم گریه ی بسیار کرد و به درگاه خداوند توبه نمود، خدا توبه ی او را نپذیرفت مگر به شرط بردن نام اهل بیت (ع) و این دستور از طریق جبرئیل به آدم رسید. رسول خدا (ص) از میان اعراب جاهل و از میان عقب افتاده ترین تمدن و بدترین مردم بر انگیخته شد و این نوعی از ابتلا برای همه ی انسان ها بود. بعد از رسول خدا (ص)، علی (ع) به عنوان جانشین رسول معرفی شد، اما حسادت ها مانع از این اتفاق فرخنده شد. علی در نهایتِ قدرت و صلابت بود اما در مقابل جریانات مخالف، فقط صبر پیشه کرد تا زمان بگذرد و کارها سامان گیرد. ابراهیم (ع) نیز ابتلائات بسیاری را پشت سر گذاشت تا توانست به مقامی والا دست یابد. او مصداق واقعی یک بنده است که به خاطر بندگی و عبودیت سختی ها را از سر گذراند. خداوند در سوره ی بقره می فرماید که ما ابراهیم را با کلمات آزمودیم و منظور از کلمات در اینجا همان پنج تن هستند. ابراهیم بعد از آزمون دوم از خدا خواست تا چهارده معصوم (ع) را از نسل پسرش اسماعیل قرار دهد و در همین زمان خداوند او را به آزمون دیگری دعوت کرد و آن ذبح اسماعیل بود. بعد از سربلندی ابراهیم از این آزمایش، جبرئیل نزد او آمد و گفت که ذبح اسماعیل را با ذبحی عظیم جابه جا کردیم که بعدها اتفاق می افتد و این فرمان خداوند است. این کلام اشاره به واقعه ی کربلا و شهادت امام حسین (ع) و یارانش دارد. بعد از اینکه امام علی (ع) به خلافت رسید، از مردمی که در واقعه ی غدیر حضور داشتند سؤال کرد که آیا واقعا شما غدیر را فراموش کرده اید؟ انس ابن مالک یکی از دشمنان امام و انکار کنندگان غدیر بود که امام در همان روز او را نفرین کرد که به بیماری برص دچار شود. بنا بر روایات او چنین شد و به بدترین شکل مُرد. مقام امامت به قدری بزرگ و والا است که خداوند بعد از آزمایش های فراوان، این مقام را به ابراهیم عطا کرد. امام در همه ی زمان ها و دوره ها وجود دارد و هیچ زمانی عالم از وجود امام بی بهره نبوده و نیست.
