شناسنامه سوره البینه سوره البینه : نود و هشتمین سوره ترتیب نزول : 100 محل نزول : مدینه منوره تعداد آیات : 8 تعداد کلمات : 94 تعداد حروف : 404 تعداد لفظ . الله : 3 معانی سوره: بینه از واژه بیان به معنای روشن و آشکار کردن است. نامهای دیگر سوره: یریه – لم یکن- اهل کتاب – قیامت. ویژگی سوره : داستان سوال کردن مشرکین از رسول خدا (ص) در مورد اثبات حقانیتش و ارائه کتاب محکم و دلائل روشن و انکار مجدد آنها نسبت به کفرشان. موضوعات کلی سوره : اثبات حقانیت رسول خدا (ص) – کفار و مشرکین بدترین مخلوقاتند – ایمان آورندگان بهترین مخلوقاتند. فضیلت قرائت این سوره : – پیامبر اکرم (ص) : هرکس این سوره را بخواند روز قیامت با بهترین بندگان چه مسافر و چه مقیم خواهد بود. – امام باقر (ع) : هر که این سوره را بخواند از شرک بیزار گردد و دین پیامبر (ص) برای او کامل شود و در قیامت داخل مومنان کامل مبعوث شود و خداوند اورا حساب نماید . حساب آسان. متن و ترجمه سوره البینه: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنْفَکِّینَ حَتَّىٰ تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿١﴾ کافران اهل کتاب و مشرکان، دست‌بردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید: رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُطَهَّرَةً ﴿٢﴾ فرستاده‌اى از جانب خدا که [بر آنان] صحیفه‌هایى پاک را تلاوت کند، فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿٣﴾ که در آنها نوشته‌هاى استوار است. وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿٤﴾ و اهل کتاب دستخوش پراکندگى نشدند، مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد. وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ ۚ وَذَٰلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿٥﴾ و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند، و در حالى که به توحید گراییده‌اند، دین [خود] را براى او خالص گردانند، و نماز برپا دارند و زکات بدهند، و دین [ثابت و] پایدار همین است. إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا ۚ أُولَٰئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿٦﴾ کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیده‌اند و [نیز] مشرکان در آتش دوزخند، [و] در آن همواره مى‌مانند؛ اینانند که بدترین آفریدگانند. إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَٰئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿٧﴾ در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‌اند، آنانند که بهترین آفریدگانند. جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ۖ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ۚ ذَٰلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿٨﴾ پاداش آنان نزد پروردگارشان باغهاى همیشگى است که از زیر [درختان] آن، نهرها روان است، جاودانه در آن «همى» مانند؛ خدا از آنان خشنود است و [آنان نیز] از او خشنود، این [پاداش] براى کسى است که از پروردگارش بترسد.