خداوند متعال نبوت را برای ابلاغ دینِ کامل قرار داد که این مسئولیت عظیم را پیامبر اکرم (ص) در ۲۳ سال ادا کردند و خداوند نهایتاً فرمودند: «دین را برای شما کامل کردم و نعمت را برایتان تمام کردم». با توجه به این که ابلاغ دین به طور کامل انجام شد، از آن روزگار تا دمیده شدن صبح قیامت حجت بر تمام بندگان تمام و دربِ هر عذری هم بسته شد؛ کسی دیگر در قیامت نمی تواند بهانه آورد: «اگر برای ما پیامبر فرستاده بودی، اگر دین مورد نظر تو به ما رسیده بود، دچار طغیان، آلودگی، انحراف و ظلم نمی شدیم».
ابلاغ دینِ خدا به مردم وظیفه نبوت بود، اما یک منبع عظیم دیگری که خداوند قرار داد امامت بود. پیامبر برای ابلاغ دین با خطرات بسیاری مواجه شدند، اما چرا خداوند امامان را قرار داد؟ پیامبر مبلّغ دین بودند، ولی خداوند امام را حافظ دین قرار داد؛ یعنی خداوند دین را به طور کامل و جامع اعلام کرد و مجموع این دین، کامل و به طور علمی به امام انتقال داده شد.
عملاً رسول خدا عامل ترینِ انسانها نسبت به دین بودند. امام هم، عالم و عامل نسبت به دین بوده اند. بعد از رحلت پیامبر (ص) کار دست امام نیفتاد و دیگران آمدند و منصب الهی جانشینی پیامبر (ص) را غارت کردند و خواستند جابجایی در دین ایجاد کنند.
امام از دین حفاظت می کند. حتی اگر نتواند فریاد بکشد و اعلام کند که دین رایج در بین مردم دین حقیقی نیست، اما می تواند به تک تک افراد اعلام کند و این کار هم با همه سختی ها همچون حادثه کربلاء و زندانی شدن ائمه (ع) عملی شد. ائمه (ع) از جان خویش برای حفاظت از دین گذشتند تا دین به زمان ما رسید. همان دینی که علماً نزد ائمه (ع) بود، از طریق اصحاب، که حدودا چهارده هزار نفر بودند، به زمان ما منتقل شد.
حالا هر دینی که تا روز قیامت ساخته شود، با این دینی که اهل بیت (ع) محافظش بودند معیارگیری می شود و انسان می فهمد آن دین ساختگی است. آن دینی که نزد امام بوده است معیار و میزان است.