مشاهده تصاویر بیشتر ...
در حقیقت انسان با ورود به دنیا وارد مرحله ی دوم از زندگی اش شد. آغاز آفرینش او سالیان قبل بوده است. انسان در ابتدا در عالم فرشتگان بوده و در آن عالم، حقایق را درک می کرده و صاحب شهود بوده است. او بعد از مرگ نیز وارد این عالم می شود. بنا بر روایات در آن زمان به انسان پیشنهاد زندگی در این دنیا داده شده و عده ای قبول کرده و وارد این زندگی شدند.
بعد از این پذیرش خداوند به انسان و ذریه ی او معرفت داد به شکلی که او دانست که در مقابل خداوند هیچ است. به این ترتیب بنی آدم عارف به نفس شدند و هویت وجودی خود را دریافتند. پس تصمیم گرفتند برای اینکه گم نشوند در شعاع آفتاب خداوند بمانند و دور نشوند. آنها به بیان "الستُ بربّکم" پاسخ مثبت دادند و شهود کردند. شهود در این جا به معنای ناظر و بیننده است. انسان بر این امر واقف شد اما به خاطر سرگرم شدن به دنیا آن را فراموش کرده و به محض مردن آن را در می یابد. خداوند به این دلیل از ما قول گرفت چرا که می دانست ما قرار است به دنیایی بیاییم که پر از مظاهر شرک و جلوه های منحرف کننده است. با این قول، ما در روز قیامت نمی توانیم بهانه ای بیاوریم و گناهانمان را توجیه کنیم. انبیاء و اولیاء خداوند به همین خاطر برای ما فرستاده شدند تا این امور را به ما یادآوری کنند. خداوند در ما کشش توحیدی قرار داده که همه ی ما در خلوت خود به سراغ آن می رویم و خدا را به خود نزدیک می بینیم.