مقصود از این بحث ها این است که ما از سخنان اهل بیت (ع) استفاده کنیم. قسمتی از سخنان امیرالمؤمنین (ع) را می گوییم و توضیح می دهیم. مشهور است که حضرت، دست کمیل را گرفت و به صحرا یا قبرستان برد و در آنجا حرف هایی زد که قسمتی از آن راجع به علم و عالم است که عام هست و اوصافی را هم که آورده اند تطبیق به ائمه (ع) می شود. ابن ابی الحدید که اهل تسنّن است و نهج البلاغه را شرح کرده گفته است که این ها اوصاف مختصّ انسان های ممتاز است ولی ابن میثم بحرانی این اوصاف را تطبیق به ائمه (ع) می کند. ما که پیروان این ائمه هستیم باید به اندازه خودمان یک عطری و یک رنگی از این حضرات گرفته باشیم. در قنوت نماز عید فطر می خوانیم: «در هر خیری که پیامبران را داخل می کنی، من را داخل کن». منظور این است که ما نمی توانیم امام و پیغمبر باشیم ولی از آن وادی یک عطری و رایحه ای به ما برسان. باید سعی کنیم در سبک زندگی مان مانند ائمه و اوصیاء باشیم.
اهل معرفت گفتند در عالَم امر، زمان متطرّق نیست یعنی زمان راه پیدا نمی کند. این علومِ اهل بیت از عالم امر است و قابل تدریج نیست و القای علوم لدنّیه دفعی است و تدریجی نیست؛ مثل کربلایی کاظم که به یک باره حافظ کل قرآن شد. امام علی (ع) می فرماید: «ائمه لذت روح یقین را دریافتند». یقین لذت دارد. اهل بیت (ع) چیزهایی که خوشگذرانان سخت می شمردند را نرم و آسان شمردند و انس گرفتند با آنچه جاهلان از آن ها وحشت می کنند. همین ائمه (ع) هم در این دنیا بودند و مانند ما زیستند - مانند ما خوردند و خوابیدند - اما با بدن هایی که روحشان به محلّ اعلی تعلق داشت.