ما در این اسماء و صفاتِ حضرت حق که در این جوشن کبیر می‌گوییم، یک چیزِ عجیبی است، مثلاً می‌گوییم: یا الله، یا رَحمانُ، یا مُقیمُ، یا حَکیمُ، یا عَلیمُ،…. در حالِ زدنِ حرف‌های خوبی هستیم، اما ناگهان می‌گوییم: سُبحانَکَ یا لا اله أنت… سُبحانَک برای چه؟ می‌گوییم: یا مَن لَه القُدرَهُ والکَمال ، یا مَن لَه العِزَّهُ وَالجَلال، بعد می‌گوییم: سُبحانَکَ؛ چرا سُبحانَک می‌گوییم؟ یا کَریمَ العَفو، یا حَسَنَ التَّجاوُز، یا باسِطَ الَّیَدَینَ بالرَّحمَه، خوب این‌ها حرف‌هایِ خوبی است، پس چرا سُبحانَک می‌گوییم؟ خدای متعال در کجایِ قرآن در موردِ خود، سُبحانَک گفته است؟ سُبحانَکَ یعنی تو منزّه هستی، یعنی تو مقدّس هستی، یعنی تو پاک هستی، «وَقَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا» گفتند: خدای متعال فرزند نیاز دارد، فرزند اختیار کرده است، فرزندخوانده دارد، می‌فرماید: «سُبْحَانَهُ» منزّه است، نیازی ندارد، «لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ» نیازی ندارد، غنی است، «سُبْحَانَهُ» ببینید، اینجا جا دارد. یا مثلاً «إِنَّمَا اللَّهُ إِلَهٌ وَاحِدٌ سُبْحَانَهُ أَن یَکُونَ لَهُ وَلَدٌ» منزّه است از اینکه… فرزند چیست؟ او غنی است و نیازی ندارد، یا «اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ» یهودیان علمای دینیِ خود را مانندِ خدا می‌دانند، همینطوری هرچه می‌گفتند، آن‌ها می‌پذیرفتند، بعد «وَالْمَسِیحَ ابْنَ مَرْیَمَ» نستجیر بالله حضرت عیسی را هم خدای خود حساب کردند، «وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا إِلَٰهًا وَاحِدًا ۖ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ ۚ سُبْحَانَهُ» سُبحانَهُ از اینکه حضرت عیسی رَبّ باشد. «وَیَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَضُرُّهُمْ وَلَا یَنْفَعُهُمْ» بُت می‌پرستیدند، به غیر از خدای متعال پناه می‌بردند، فکر می‌کردند که نفع و ضررِ آن‌ها غیر از خداست، «هؤُلَاءِ شُفَعَاؤُنَا عِنْدَ اللَّهِ» خیال می‌کردند این بُت‌ها شفیعِ آن‌ها هستند، این حرفِ زشتی است، خدای متعال نیازی به این چیزها ندارد، می‌فرماید: سُبحانَهُ. برای چه در دعای جوشن کبیر «سُبحانَک» می‌گوییم؟ برای چه وقتی ما می‌گوییم: یا عَلیمُ یا حَکیمُ یا مُقیمُ… بعد می‌گوییم سُبحانَکَ؟ یا مَن لَهُ القُدرَهُ وَالکَمال… سُبحانَکَ… چرا؟ شب‌هایِ گذشته ما از اشتباهاتِ خود توبه می‌کردیم، امشب می‌خواهیم از عباداتِ خود توبه کنیم. بیست و سه شب آمدیم اینجا و مناجات خواندیم، وای به حالِ کسی که دلِ او به این‌ها خوش باشد، امشب، شبِ عذرخواهی از عباداتِ خودمان است، سُبحانَکَ… این کارهایی که ما انجام دادیم شأنِ تو نبوده است، بلکه شأنِ ما بوده است، لایقِ تو نبود، فَهمِ ما بود.