پیامبر اکرم (ص) دو چیز را در میان مسلمانان قرار دادند؛ یک قرآن بود و یکی اهلبیتش بود. یقیناً سخنان اهلبیت منطبق بر کلام خدا یعنی قرآن است و قرآن هم بر همان مطالب که اهلبیت می فرمایند، تأکید دارد. نمی شود که قرآن یک راه را نشان بدهد و اهلبیت راه دیگری را نشان بدهند. در سوره بینه انسانها دو دسته هستند؛ دسته اول، بدترین انسان ها هستند و دسته دوم، بهترین انسانها هستند. ملاک و معیار در بهترین و بدترین انسانها بودن چیست؟ قرآن کلام جهانی است و کاری به نژاد، ظاهر، جغرافیا و قبیله ندارد. قرآن می فرماید: کسی که ایمان بیاورد و عمل صالح انجام دهد بهترین انسان هاست. قرآن همه ضوابط مادی و ظاهری را کنار می‌گذارد و فقط به ایمان و عمل صالح توجه دارد. این دو باهم هستند و از همدیگر تفکیک نمی شوند. نمی شود یکی باشد و دیگری نباشد. امام باقر علیه السلام در کلامی خطاب به جابر می فرماید: «قسم به خدا شیعه ما نیست مگر کسی که اهل تقوا و اطاعت باشد.» در ادامه کلام حضرت حدود چهارده صفت برای شیعه ذکر می کنن و می فرماید: «شیعه متواضع و فروتن است، دلش اهل خشوع است، امین و امانت دار است، اهل نماز و روزه است، شیعه کسی است که به پدر و مادرش نیکی می کند، شیعه کسی است که حواسش به نیازمندان و ایتام هست و کمک شان می کند، شیعه اهل تلاوت قرآن است،شیعه کسی هست که صدق در گفتار دارد و اهل دروغ گویی نیست. امیرالمؤمنین در کلامی در نهج البلاغه می فرمایند: «علامت ایمان این است که اگر جایی راستگویی به تو ضرر می زند ولی دروغ گویی برای تو نافع است، اگر صدق را انتخاب کنی، اهل ایمان هستی.» شیعه یعنی کسی که در فضایل اخلاقی در میان میلیون ها آدم شاخص باشد.