تنها راه نفوذ ناپذیر شدن، نزدیک شدن افکار و دل‌ها به یکدیگر است؛ باید از عیب‌ها و نقص‌ها چشم پوشی کرده و گذشت کرد و دنبال عیب گیری از دیگر مؤمنان نبود؛ اگر بنا بر خرده گیری و عیب جوئی باشد، هرگز این اتحاد ایجاد نمی شود. بنیان مرصوص فرهنگی در گرو نزدیکی و همگرایی فکری و قلبی افراد است. این ساختمان مستحکم با عامل فیزیکی درست نمی شود؛ لذا ابتدا باید افکار و عقائد و سپس عواطف به هم نزدیک شود. یکی از برجسته ترین مفاهیم فرهنگی در منابع دینی، وحدت و در مقابل آن تفرّق است. در آیات و روایات متعددی از قرآن کریم بر وحدت و رابطه محبت‌آمیز با یکدیگر تأکید شده است. به عنوان نمونه طبق روایتی، خداوند متعال به ازای مصافحه دو مؤمن، صد رحمت شامل حال آنها می کند که ۹۹ رحمت آن شامل حال کسی است که دیگری را بیشتر دوست دارد! حتی اگر مؤمن عیب برادرش را به وی تذکر می دهد، ناشی از محبت و علاقه به اوست تا او کامل‌تر شود و نقصی نداشته باشد. دلیل تأکیدات مکرر بر همگرایی و محبت بین مؤمنین این است که خداوند انسان را به گونه ای آفریده که رشد و تکاملش در گرو ارتباط با دیگران است؛ فرد از زمانی که متولد می شود تا زمان مرگ، دائم نیازمند ارتباط با دیگران است؛ به عبارت بهتر هم رشد مادی و هم رشد معنوی انسان در گرو ارتباط با دیگران است. حتی انسانی که می خواهد عبادت کند، نیازمند معلم و مربی است که انگیزه عبادت را در او ایجاد کند. نیاز به ارتباط با دیگران یک سنت الهی است. البته باید توجه داشت که همواره افرادی هم در جامعه انسان‌ها هستند که فساد می کنند؛ باید برای رشد و تکامل جامعه، جلوی این فسادها را گرفت و در مقابل این مفسدان ایستاد، و از آنجا که خدا می دانست همواره انسان های مفسدی وجود دارند که راه رشد و کمال را بر دیگران می بندند، بر مبارزه نیز تأکید کرده است البته تأکید خدا بر مبارزه نیز نه مبارزه فردی؛ بلکه مبارزه‌ای گروهی است؛ مبارزه ای که مؤمنان چنان در صفوف نبرد به هم پیوسته باشند که به تعبیر قرآن مانند بنیان مرصوص و ساختمان مستحکم باشند که دشمن نتواند در آن نفوذ کند. مؤمنان باید در میدان های جهاد فرهنگی و علمی نیز چنان متحد باشند و دل هایشان به هم گره خورده باشد که هیچ دشمن نفوذی نتواند بین آنها نفوذ کند. لذا نباید اختلاف بین مؤمنین پیش بیاید تا راه نفوذ دشمن باز شود. تنها راه نفوذ ناپذیر شدن، نزدیک شدن افکار و دل‌ها به یکدیگر است؛ باید از عیب‌ها و نقص‌ها چشم پوشی کرده و گذشت کرد و دنبال عیب گیری از دیگر مؤمنان نبود؛ اگر بنا بر خرده گیری و عیب جوئی باشد، هرگز این اتحاد ایجاد نمی شود. بنیان مرصوص فرهنگی در گرو نزدیکی و همگرایی فکری و قلبی افراد است. این ساختمان مستحکم با عامل فیزیکی درست نمی شود؛ لذا ابتدا باید افکار و عقائد و سپس عواطف به هم نزدیک شود. دو عامل سبب تحرک و انجام کار می‌شود. شناخت و انگیزه دو عامل مهم برای انجام کار است. لذا ابتدا باید شناختمان را تصحیح کنیم و شناخت‌ها را افزایش دهیم، و در مرحله بعد احساسات و عواطف را به روش های مختلف تقویت کنیم. اهل بیت(ع) می خواهند یارانشان به هم نزدیک بوده و با هم متحد باشند. البته ارزش این وحدت در صورتی است که منشأ آن خدا و اهل بیت (ع) باشند؛ یعنی محبت باید خالص بوده و ریشه الهی داشته باشد. محبت‌ها را باید روز به روز بیشتر کرد و گستره و عمق محبت بین مسلمین را گسترش داد. محبت‌ها در گرو نزدیک شدن شناخت‌ها و جهت دهی عواطف به سمت نقاط مشترک است. بحمدالله عوامل وحدت زا بین نیروهای مؤمن فراوان است؛ اهل بیت (ع) و وجود سیدالشهدا (ع) از جمله نقاط مشترکی است که همه عواطف را به سمت خود جلب می‌کنند و می‌تواند عامل دوستی و وحدت باشند. باید عامل وحدت بخش در زمینه های عقلی و فکری نیز ایجاد شود. به عنوان نمونه داشتن نشریات عقیدتی و فکری برای نزدیک کردن شناخت‌های همه مسلمانان امری مطلوب است. تا یکدیگر را نشناسیم، ارتباط عاطفی هم برقرار نمی شود تا وحدت دل‌ها حاصل شود؛ لذا باید شبکه‌هایی از انسان‌های مؤمن در کشور ایجاد شود که به وسیله آن انسان های همفکر و مؤمن با هم متصل باشند و افرادی به عنوان رابط این شبکه‌ها فعالیت کنند تا ارتباط ها حفظ و همگرایی فکری و قلبی بیشتر و بهتر محقق شود. امکان دیدار حضوری بین همه نیروهای همفکر در سراسر کشور همیشه وجود ندارد و لذا وجود رابط‌ها برای نزدیکی فکری و قلبی نیاز است، در عین حال باید افرادی که برایشان امکان دیدار حضوری وجود دارد و مثلا در یک استان هستند، برنامه‌ای برای دیدار منظم داشته باشند. رابط باید کسی باشد که نوعی برتری فکری داشته، توانایی بر حل مشکلات فکری و علمی داشته باشد تا بتواند مخاطبین خود را اقناع و شبهات و اشتباهات ذهنی آنها را رفع کند؛ و مراد از برتری فکری و علمی این است که دین و مکتب اهل بیت (ع) را بهتر از دیگران بشناسد. هم چنین ملاقات‌ها بین نیروهای مؤمن و نزدیک سازی تفکرات و عقائد به وسیله نشریات یا امور دیگر، می‌تواند در قرابت فکری و قلبی نیروهای مؤمن کشور و ایجاد بنیان مرصوص فرهنگی نقش مؤثری داشته باشد. اهل بیت (ع) به وسیله همین شبکه‌ها ارتباط شان را با شیعیانشان در سخت‌ترین شرایط و در دورترین نقاط حفظ کردند؛ لذا این شبکه می‌تواند تحت هر عنوان و نامی ایجاد شود. تشکیل این سازمان و گروه به معنای طرد دیگران نیست، بلکه به معنای ارتباط بیشتر و هم فکر بودن و هم سلیقه بودن اعضای گروه است، و البته باید سعی شود که دیگران را هم جذب و همراه کرد. احزابی با حضور بهترین افراد در کشور به وجود آمدند، اما دوام نیاوردند؛ لذا از روز اول باید پایه‌ها مستحکم بنا شود؛ در این صورت روز به روز قدرتمند‌تر می شود و مانند درخت تنومندی می شود که هر روز ثمره اش بیشتر می‌شود. این تشکل‌ها با محوریت ولایت فقیه و جهت دهی افکار و عواطف به سمت آن، می‌توانند نقش مهمی در تأمین ویژگی نفوذناپذیری در جامعه ایفا کنند.