ماه محرم در اصل ماه عزت است. دلیل اینکه ماه محرم را به قیام و شهادت اباعبدالله الحسین (ع) می شناسیم این است که اصلی ترین و آخرین علت شهادت امام حسین (ع) فقط عزت است. اگر آنها می خواستند امام حسین (ع) را وادار به صلح یا نجگنیدن کنند شاید این حادثه و نبرد رخ نمی داد، اما آنها می خواستند امام حسین (ع) را عبد ذلیل کنند. اصل ماجرای کربلا عزت است. شرایط به گونه ای بود که حضرت باید پای عزت خود می ایستادند. گاهی اوقات گفته می شود اصل عاشورا امر به معروف و نهی از منکر است و این در وصیت نامه سیدالشهدا (ع) هم آمده است و کاملا درست است چون حضرت به منظور امر به معروف و نهی از منکر حرکت کردند اما آنها مقابل امام ایستادند تا مانع ایشان شوند و حضرت هم حاضر نشدند زیر بار این ذلّت بروند. در واقعه عاشورا خیلی از مسائل اثبات شد و حماسه عاشورا حماسه تک بعدی نبود ولی اصل ماجرا بر سر عزت بود. انسان خوب بودن باید به همراه عزتمندی باشد والا انسان خوب بودن منهای عزت بی فایده است. ما باید از عاشورا و کربلا درس عزت و عزتمندی بگیریم. انسان موجودی عزتمند و خواهان عزت است و انسانی که عزیز نباشد منفور می شود. حالا ممکن است برخی افراد راه صحیح رسیدن به عزت را هم نروند اما در هرحال همه انسان ها خواهان عزت هستند. یکی از داغ های سنگین ما در عاشورا این است که می خواستند عزت امام حسین (ع) را پایمال کنند. اصلی ترین پایگاه عزتمندی یک انسان در استقلالش است و استقلال انسان بسیار مهم و هر انسانی نیازمند به استقلال است. استقلال حتی معنایی جامع تر از آزادی دارد و کفر به طاغوت که در قرآن به آن اشاره شده است همان استقلال است. خداوند برای انسان شکوه و عظمت ترسیم کرده است. تعبیر دینی استقلال را می‌توان اخلاص دانست. در تمام دنیا پایگاه عزت و عزتمندی امام حسین (ع) است. نباید حرکت عظیم اباعبدالله را به مبارزه با ظلم محدود کنیم. اگر عبد و ذلیل خدا باشیم، خدا خودش بنده پروری را خوب می داند و با دینش استقلال انسان را حفظ می کند.