اوضاع اینترنت مان بدجوری خراب است، همه هم می‌دانیم اما بدبختی
بزرگ این است که حتی نمی‌دانیم باید به کدام مسئول یا کدام سازمان شکایت
کنیم.
به گزارش سافت‌گذر به نقل از فن آوری اطلاعات ایران، در
هفته گذشته بارها پیش آمده است که یک روز پراسترس کاری را آغاز کرده‌ایم و
در زمانی که تصمیم به شروع کارها داشته‌ایم با این صحنه مواجه شده‌ایم که
اینترنت مان قطع است.
در این شرایط مسلما اولین فکری که به ذهن می‌رسد تماس با بخش پشتیبانی
ISP است که از آن اینترنت می‌گیریم و خوشبختانه یا بدبختانه زنگ زدن به این
بخش در بسیاری از موارد شادی روح و روان را به همراه می‌آورد.
زیرا نهایت هنر پاسخ‌دهندگان این بخش این است که مودم خود را خاموش و
روشن کنید! حال اگر درست نشد هم دیگر مشکل به آن‌ها ربط نداشته و مخابرات
منطقه شما دارای مشکل است.
این سناریویی است که بسیاری از کاربران به صورت روزمره با آن مواجه
هستند و این داستان تکراری ظاهرا قصد ندارد کمی دست از سر ما بردارد. چرا
باید این شرایط وجود داشته باشد؟
در حالی که کشورهای پیشرفته جهان به آسانی در همه جا به اینترنت دسترسی
دارند ما تنها یک اینترنت سر و پا شکسته داشته باشیم که یا دائما در حال
قطعی باشد یا این که سرعت آن به قدری پایین باشد که حتی نتوانیم یک صفحه
ساده و سبک را با آن باز کنیم.
این موارد هم به کنار، چرا با وجود این که می‌دانیم این مشکل وجود دارد و
تمامی مردم از آن ناراضی هستند کسی به فکر برطرف کردن این مشکلات نیست؟
چرا ما باید دائما شاهد یا قربانی دعواهای میان ارگان‌هایی مانند
مخابرات یا شرکت زیرساخت باشیم در حالی که برای استفاده از سرویس نصف و
نیمه‌ای که در اختیار ما قرار می‌دهند، هزینه زیادی را هم از ما دریافت
کنند.
مسلما بزرگترین سئوال ذهنی کاربران ایرانی همیشه این بوده است که از
اختلالات اینترنتی موجود باید به کجا شکایت کنیم؟ نارضایتی کاربران از
کیفیت خدمات اینترنتی که دریافت می‌کنند، موضوعی است که سال‌های سال وجود
دارد و به هیچ وجه تازه نیست.
در این میان هیچ وقت کسی پاسخگوی خساراتی که از این بابت به افراد وارد
شده، نبوده است. از زمانی که اینترنت به ایران وارد شده همیشه و همیشه همین
بحث‌ها وجود داشته است و حرف اصلی کاربران گله از کندی و اختلالات موجود
در اینترنت بوده است و این امر به قدری طبیعی شده است.
که این روزها اگر یک اینترنت بدون قطعی و پرسرعت داشته باشیم، باعث
تعجبمان خواهد شد. اگر پولی بابت یک سرویس یک ماهه با محدودیت حجم از یک
کاربر دریافت می‌شود چرا باید چندین روز در ماه اختلال و قطعی وجود داشته
باشد.
در شرایطی که امروزه ما مفاهیمی مانند دانشگاه مجازی را در کشورمان به
راه انداخته‌ایم آیا این منطقی است که یک دانشجو به دلیل قطع بودن اینترنت
یا کندی بیش از حد آن نتواند بر سر کلاس خود حضور پیدا کند؟ آیا این طبیعی
است که یک استاد نتواند به دلیل پایین بودن کیفیت اینترنتش کلاس خود را
برگزار کند؟
در این زمان است که باید فکر کنیم چرا با وجود این که از زیر ساخت‌های
خود اطمینان نداریم به فکر اجرای مفاهیمی افتاده‌ایم که پیش نیاز آن وجود
همین زیر ساخت‌هاست. اوضاع اینترنت مان خراب است و همه هم به خوبی می‌دانیم
اما نه فکری، نه تصمیمی و نه مسئول پاسخگویی در میان است.