1 -
روزهای میانی هفته جاری ، مصادف با تاسوعا و عاشورای حسینی است و شیعیان
سراسر جهان در این ایام آیین های پرشکوه سوگواری برپا می دارند.
کربلا در این میان، اما شور و حال دیگری دارد و در این دو روز، انگار "بین الحرمین" مرکز دنیاست و پایتخت شور و اندوه.
2 -
اگر در ایام تاسوعا و عاشورا به کربلا مشرف شده باشید یا پای صحبت زائران
امام حسین(ع) که در این دو روز توفیق حضور در کنار بارگاه سیدالشهداء(ع) و
ابوالفضل العباس(س) را داشته اند نشسته باشید، حتماً می دانید که تمام مسیر
عزاداران به ویژه در اطراف حرم، آکنده از خون است. چنین وضعیتی در نجف
اشرف نیز قابل مشاهده است.
خون هایی که مسیر هیأت ها را سرخ پوش
کرده است، خون فرق عزادارانی است که در رثای حسین(ع) ، قمه ها را بر فراز
سر می برند و بعد از درخشش در اشعه های خورشید، در حالی که حسین حسین می
گویند و ندای "لبیک یا حسین" شان به آسمان است، بر سرشان فرود می آورند و
آنقدر این صحنه در گروه های ده ها و صدها نفری تکرار می شود که خون، سنگفرش
خیابان ها را می پوشاند.
3 - گروه
تروریستی داعش، هم اکنون حدود یک سوم از خاک عراق را در دست دارد. داعشی
ها تهدید کرده اند که با تصرف شهرهای مذهبی، حرم های ائمه اطهار(ع) را با
خاک یکسان خواهند کرد. آنها پیش از این، وقتی به نزدیک سامراء رسیده بودند،
با گلوله های خمپاره، حرم مطهر امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع) را هدف
قرار دادند. آن سوتر، در دمشق هم حملات مسلحانه متعددی را علیه حرم حضرت
زینب(س) انجام داده اند و برخی از آرامگاه های بزرگان شیعه مانند حجربن عدی
را منهدم و نبش قبر کردند.
وقتی داعش در عراق به عنوان یک تهدید
جدی مطرح شد و جنایت های غیرانسانی اش را از سوریه به عراق گسترش داد،
مرجعیت شیعیان عراق از آنها خواست علیه داعش بپا خیزند و یک قیام مردمی را
علیه تروریست های تکفیری شکل دهند.
این روزها در حالی که بخش های
عمده ای از عراق در دست داعش است، بسیاری از عراقی ها به جای آن که سلاح
بردارند و علیه تکفیری ها جهاد کنند، ترجیح داده اند به لبیک یا حسین(ع)
گفتن بسنده کنند و به جای آن که قمه هایشان را بر سر دشمنان داعشی شان فرود
آورند، بر سر خود می کوبند و لابد با طیب خاطر و رضایت از این که عزای
حسین(ع) را زنده نگه داشته اند، به همدیگر "تقبل الله" می گویند و قیمه ای
می خورند و به خانه هایشان بر می گردند.
کسانی که از عاشورا، فقط
"قمه" و "قیمه" اش را یاد گرفته اند و "قیام" ش را به باد نسیان سپرده اند،
بدانند که دیر نخواهد بود روزی خود قربانی این غفلت یا تغافل شوند.
شیعیان
عراق این روزها در حالی لبیک یا حسین(ع) ورد زبان شان است که مصداق عملی
این لبیک، رفتن به نبرد با داعش است نه با قمه بر سر خود کوفتن.
در سویی
داعش، مردان عراقی را می کشد ، زنان شان را به کنیزی می برد و اموال شان
را به غارت می برد و در سویی دیگر ، عراقی ها با قمه بر سر خود می کویند و
به جای ریختن خون متجاوزان، خون خود را می ریزند و چه چیزی بهتر از این برای
داعش؟!
اگر نبود کمک های ایران و سپاه قدس و اگر نبودند افرادی
مانند قاسم سلیمانی، امروز کل عراق زیر سیطره سیاه پوشان سیاه دل داعش بود و
لابد همان هایی که به جای قمه زدن بر دل دشمن، بر سر خود قمه می زنند، در
پستوی خانه هایشان پنهان می شدند و همانند اجداد خود در 61 قمری، ندای
مظلومانه حسین(ع) که "آیا کسی هست مرا یاری کند؟" را ناشنیده می گرفتند.
شیعه ای که در برابر دشمن نایستد و تمام شجاعتش در شکافتن فرق سر خود باشد، از تشیع، تنها نامی به "ارث" برده است.
عصرایران - جعفرمحمدی