گوگل یک گام دیگر به سمت اینترنت رایگان برداشت. اکنون برد بالنهای گوگل به بیش از ۱۰۰ روز رسیده است.
به گزارش سافت گذر به نقل ازفارنت؛ در خردادماه سال قبل که گوگل پروژهی Loon را معرفی کرد و چندی پیش نیز در فارنت گزارشی از این پروژهی گرانقیمت
منتشر کردیم. بسیاری بودند که شانس اندکی برای اجرای این پروژه قائل
بودند. بنابر آنچه که گوگل اعلام کرده بود هدف پروژه این بود که بالنها به
مدت ۱۰۰ روز یا حتی بیشتر در آسمان بمانند، اما مشکل این بود که تاکنون به
طور معمول هیچکس در هیچ کجا حتی در حوالی این تعداد روز نیز نتوانسته در
آسمان با بالن معلق بماند.
بالنهای ناسا، که خیلی بزرگتر از
بالنهای گوگل هستند، کمتر از ۶۰ روز در آسمان در پرواز بوده‌اند اما هدف
گوگل این بود که زمان معلق نگه داشتن بالنها در آسمان را، با هزینهای
خیلی کمتر از بالنهای ناسا، به دو برابر این تعداد روز برساند.
در این مورد، بالنسوار کهنهکار، پر لیندستراند (Per Lindstrand) به رسانهی خبری WIRED چنین گفته است:
این کار کاملاً غیرممکن است. میتوانید با
هرکسی در جامعهی علمی در این مورد صحبت کنید و نظر آنها را جویا شوید.
حتی سه هفته پرواز در آسمان با بالن نیز خیلی نادر است.
امروز گوگل تعدادی از دستاوردهای خود را
اعلام کرد. مهمترین آنها دربارهی بالنی ملقب به ماراتونر (Marathoner)
است که در خردادماه از نیوزیلند به آسمان فرستاده شد و پس از ۱۳۴ روز در
شیلی به زمین نشست. ماهش کریشناسوامی (Mahesh Krishnaswamy) که عملیات
تولید پروژهی Loon را رهبری می کند، چنین گفت:
وقتی که ما این بالن را به آسمان
فرستادیم، در ابتدا به رکورد ۱۰ روز رسیدیم و در ادامه ۳۰ روز بود که این
بالن بطور مستمر در آسمان در حال پرواز بود و این عدد به ۷۰ رسید و حالا
برای ما این امری عادی است که بالنها را ۱۰۰ روز (و یا حتی بیشتر) در
آسمان معلق نگه داریم.
این دوام و ماندگاری نتیجهی آزمایشهای متمرکز و کار شبانه و نیز یک الهام خیلی عجیب در اواخر شب بود. کریشناسوامی میگوید:
حتی یک سوراخ خیلی ریز، به اندازهی ۲
میلیمتر، میتواند چرخهی زندگی بالن را به اندازهی چند هفته کاهش دهد و
پیدا کردن این سوراخ ۲ میلیمتری بر روی بالنی با سطح ۶۰۰۰ متر مربع، مثل
پیدا کردن سوزن در انبار کاه است. من در تلاش بودم تا راههایی برای آزمایش
و یافتن این نشتیها پیدا کنم که ناگهان در نیمههای شب راهی به ذهنم
رسید: کاندومها!
کریشنا سوامی و تیم وی آزمونهای مایعات و
الکترواستاتیکی که صنایع کاندومسازی برای آزمایش و پیدا کردن سوراخها و
نشتهای میکروسکوپی بر روی محصولات خود انجام میدهند را بر روی بالنها
انجام دادند. این موضوع سبب شد تا آنها به مواد جدیدی دست یابند و با
تغییر در ساختار بالنها بتوانند بطور چشمگیری طول عمر بالنها را افزایش
دهند و پروژهی Loon را به هدفش نزدیکتر کنند، هدفی که ایجاد یک حلقهی
گستردهی ناگسستنی در سراسر جهان است، حلقهای از برجهای سلولی شناور که
قادر به ارائهی خدمات مستمر و بدون وقفهی Wi-Fi با سرعتهای بالا است که
در آزمونهای اخیر به سرعت دانلود ۱۰MB رسیدهاند.
سوای از معرفی بالن ماراتونر، پروژهی
Loon یکسری بالنهای قابل توجه دیگر نیز در دستاوردهای خود ذکر کرده است.
لقب “ستارهی سریع” (Sprint Star) مربوط به سریعترین بالن این پروژه است
که از اقیانوس آرام جنوبی تا فراز قطب جنوب با سرعت ۳۲۴ کیلومتر بر ساعت در
پرواز بود. لقب “بازماندهی یخزده” (Frosty Survivor) مربوط به بالنی است
که قادر به تحمل دمای -۸۳ درجهی سانتیگرادی (-۱۱۷ درجهی فارنهایت) است.
کریشناسوامی میگوید:
در چنین دمایی، هوا خیلی خشن و سخت است و از اینرو بالنها میتوانند خیلی حالت شکننده و بیدوام پیدا کنند.
وقتی که بالن در حال صعود یا فرود است،
تغییرات سریع دما سبب میشود که بالن منقبض و منبسط شود. تصور کنید که یک
باند کشی را کاملاً منجمد کردهاید. حالا سعی کنید که آن را بکشید. ترق!
(میشکند!)