وَ أَتَاهُ رَجُلٌ مِنْ بَنِي تَمِيمٍ يُقَالُ لَهُ أَبُو أُمَيَّةَ فَقَالَ: أَوْصِنِي يَا مُحَمَّدُ (صلّى اللَّه عليه و آله) فَقَالَ:
«تُحِبُّ النَّاسَ يُحِبُّوكَ وَ الْقَ أَخَاكَ بِوَجْهٍ مُنْبَسِطٍ وَ لَا تَضْجَرْ فَيَمْنَعَكَ الضَّجَرُ مِنَ الْآخِرَةِ وَ الدُّنْيَا
وَ اتَّزِرْ إِلَى نِصْفِ السَّاقِ وَ إِيَّاكَ وَ إِسْبَالَ الْإِزَارِ وَ الْقَمِيصِ فَإِنَّ ذَلِكَ مِنَ الْمَخِيلَةِ وَ اللَّهُ لَا يُحِبُّ الْمَخِيلَةَ .»
مردى به نام ابو اميّه از قبيله بنى تميم نزد پيامبر آمد و گفت:
اى محمّد (صلّى اللَّه عليه و آله) مرا اندرز ده؛ حضرت فرمودند:
«مردمْدوست باش تا آنان نيز تو را دوست بدارند، با برادرِ خود با رويى گشاده و بشّاش برخورد كن
و ترش رويى و تنگ خلقى مكن كه تو را از آخرت و دنيا باز دارد، جامه خود را تا نيمه ساق پا
بيفكن و مبادا زير جامه و پيراهن خود را چنان دراز دارى كه بر زمين كشيده شود،
زيرا اين كار نشانه تكبّر است و خداوند تكبّر را دوست نمى دارد.»
[تحف العقول، باب ما روي عن النبي (صلی الله علیه و آله)، و روي عنه في قصار هذه المعاني]
