رویه‌ی فعلی مایکروسافت، ارائه‌ی دو به‌روزرسانی بزرگ در هر سال برای ویندوز ۱۰ است؛ درحالی‌که رقبا به این شکل عمل نمی‌کنند. آیا این تعداد زیاد است؟
گوگل و اپل در هر سال تنها یک‌بار برای سیستم عامل‌های خود به‌روزرسانی ارائه می‌کنند؛ اما مایکروسافت به شیوه‌ای دیگر عمل می‌کند. در حال حاضر مایکروسافت سالی دو بار برای سیستم عامل ویندوز ۱۰ خود به‌روزرسانی ارائه می‌دهد. اما سؤال اینجا است که آیا دو بسته به‌روزرسانی در سال بهتر از یکی است؟
شاید برای شرکتی که هر سه سال یک‌بار نسخه جدیدی از سیستم عامل‌های خود ارائه می‌دهد، انتشار دو به‌روزرسانی در سال کمی عجیب به نظر آید. البته این به لطف امکان جدید مایکروسافت است که «ویندوز به‌عنوان یک سرویس» (Windows as a Service) نامیده می‌شود؛ اما ویندوز، ویندوز است و هنوز دریافت بهروزرسانیهای اصلی آن دشوار است.
البته مایکروسافت از زمان ارائه ویندوز ۱۰ این روند را بهبود داده است و دیگر نیازی به دانلود ۴ گیگابایت داده در زمان ارائه به‌روزرسانی جدید نیست. ویندوز با بهره‌گیری از پلتفرم آپدیت یکپارچه، تنها داده‌های جدید یک به‌روزرسانی را به‌جای همه آن دریافت می‌کند؛ مشابه همان چیزی که در اندروید و آیاواس وجود دارد.
ویندوز به عنوان یک سرویس
غول نرم‌افزاری شهر ردموند ایالت واشنگتن، از زمان ارائه «ویندوز به‌عنوان یک سرویس» در حال طرح‌ریزی بهروزرسانیهای سریع‌تر است. اما آیا مزایای آن بیشتر از معایب آن است؟ در حال حاضر بسیاری از کاربران آیفون از نصب به‌روزرسانی سالانه‌ی آیاواس گوشی خود بیزارند و تا جای ممکن آن را به تعویق می‌اندازند.
البته ویندوز تفاوت زیادی با آیاواس دارد؛ ولی واکنش افراد چندان فرقی نمی‌کند. در واقع بسیاری از مردم از نصب به‌روزرسانی روی کامپیوتر خود بیزارند؛ چرا که در صورت نصب به‌روزرسانی، سیستم آن‌ها حداقل برای مدت ۱۵ دقیقه (البته برای سرعت اینترنت بسیار بالا و نه در مورد کاربران ایرانی که ممکن است ساعت‌ها طول می‌کشد)، غیر قابل استفاده خواهد بود که ممکن است به این زمان اضافه شود و این اتفاق قرار است سالی دو بار برای کاربران بیافتد.
عیب دیگر این روش، این است که ازآنجایی‌که توسعه محصولی مانند ویندوز زمان زیادی می‌گیرد، توسعه‌دهندگان آن زمان کمتری برای این کار خواهند داشت. در گذشته سه سال تمام برای ارائه ویندوز بعدی فرصت وجود داشت. مهندسان شرکت قادر بودند در این بازه‌ی زمانی آنچه را که مایل به توسعه و نشر بودند، طرح‌ریزی کنند. فاصله‌ی زمانی کم بین بهروزرسانیهای ویندوز، یعنی آن‌ها هم فرصت کمی دارند.
این امر به آن معنا است که توسعه قابلیتهای در نظر گرفته‌شده برای یک به‌روزرسانی، می‌تواند به‌راحتی از برنامه عقب بیافتد یا به شکل کامل متوقف شود. نمونه این اتفاق را در هر دو مورد به‌روزرسانی سازندگان (Creators Update) و به‌روزرسانی پاییزی سازندگان (Fall Creator Update) و در قابلیتهای افراد من (My People) و نوار زمان (Timeline) دیده‌ایم. هر دوی این قابلیت‌ها به دلیل آن‌که مایکروسافت قادر به اتمام آن‌ها در زمان مشخص‌شده نبود، در به‌روزرسانی منتشرشده بعدی حذف شدند. شاید اگر به‌روزرسانی کمتری وجود داشت، شرکت مایکروسافت می‌توانست چنین قابلیت‌هایی را تکمیل کند.
ارائه‌ی دو به‌روزرسانی در سال باعث می‌شود که به‌روزرسانی‌ها کوچک‌تر و کم‌اهمیت‌تر به نظر بیایند؛ ازآنجاکه زمان کمتری برای توسعه قابلیتهای جدید وجود دارد، قابلیتهای فراوانی در یک انتشار وجود نخواهند داشت. این امر باعث می‌شود تغییرات ویندوز ۱۰ تدریجی به نظر برسد و کامل شدن آن به چندین انتشار نیاز داشته باشد. به‌عنوان مثال، شما در زبان طراحی فلوئنت مایکروسافت شاهد چنین اتفاقی هستید. سیستم طراحی فلوئنت، جایگزینی برای رابط کاربری ویندوز است که به‌تدریج و به آهستگی کامل و سپس جایگزین رابط کاربری ویندوز خواهد شد.
از طرف دیگر، این زمان کم باعث می‌شود بهروزرسانیهای ارائه‌شده ناقص باشند؛ به‌روزرسانی پیش رو در پاییز که با نام «به‌روزرسانی پاییز سازندگان» ارائه خواهد شد، بزرگ‌ترین به‌روزرسانی برای ویندوز ۱۰ نخواهد بود؛ چرا که بسیاری از قابلیتهای ارائه‌شده در آن، در زمان مشخص‌شده کامل نشدند. حتی سیستم طراحی فلوئنت جدید مایکروسافت نیز به تکامل لازم نرسیده است و ناکارآمد به نظر می‌رسد.
ترس از تغییر
در روی دیگر سکه، بسیاری از افراد به‌روزرسانی‌ها را کم‌اهمیت قلمداد می‌کنند؛ بسیاری از مردم از تغییر بیزارند و اگر یک به‌روزرسانی بسیاری از چیزها را تغییر دهد (مانند آن چیزی که در مورد ویندوز ۸ و رابط کاربری مترو اتفاق افتاد)، مشکلات زیادی به وجود خواهد آورد. امکان «ویندوز به‌عنوان یک سرویس» باعث می‌شود که به‌روزرسانی‌ها کوچک‌تر و با تغییرات کمتر باشند و در چندین انتشار، کاربر قادر به مشاهده تغییرات بزرگ خواهد بود.
ارائه دو به‌روزرسانی در سال مزایایی هم دارد؛ به‌عنوان مثال اگر قابلیتی در یک انتشار با تأخیر ارائه شود، فقط شش ماه زمان لازم است تا به شکلی عمومی عرضه شود. این حالت، این فرصت را به مایکروسافت می‌دهد که یک قابلیت مهم را در زمانی سریع‌تر ارائه دهد. در گذشته که سیر انتشار یک ویندوز سه سال بود، اگر قابلیتی با تأخیر ارائه می‌شد، سه سال زمان لازم بود که برای استفاده عموم در دسترس قرار گیرد.
سؤال اینجا است که آیا با وجود مزایای اشاره‌شده، باز هم نیاز به دو به‌روزرسانی سالانه داریم؟ شاید یک به‌روزرسانی بزرگ برای ویندوز ۱۰ در سال کافی باشد؛ چرا که به مایکروسافت امکان می‌دهد تا در مقایسه با بهروزرسانیهای معمول، قابلیتهای بیشتری دربسته‌های به‌روزرسانی قرار دهد.
به احتمال زیاد مایکروسافت برای هماهنگ بودن با فصل بازگشایی مدارس و فصل تعطیلات، هر سال دو به‌روزرسانی عمده برای ویندوز عرضه خواهد کرد. هر دو فصل اشاره‌شده برای دستگاه‌هایی مانند کامپیوترهای شخصی مهم هستند و هماهنگ بودن بهروزرسانیهای ویندوز با آن‌ها بسیار منطقی به نظر می‌رسد. بنابراین شاید بهتر باشد مایکروسافت رویکردی شبیه چرخه‌ی تیک‌تاک اینتل در قبال بهروزرسانیهای دوگانه‌ی خود اتخاذ کند.
همان‌طور که مشخص است، هیچ فرمولی برای تشخیص اینکه کدام یک از دو به‌روزرسانی پیش رو بزرگ یا کوچک است، وجود ندارد. می‌توان این‌طور گفت که این بستگی به سرعت مایکروسافت در توسعه قابلیتهای جدید برای یک انتشار دارد. کاری که مایکروسافت می‌تواند انجام دهد، این است که یکی از آن به‌روزرسانی‌ها را به‌عنوان «به‌روزرسانی بزرگ» سال در نظر بگیرد و دیگری را به‌روزرسانی کوچک‌تر با قابلیتهای کمتر که باعث ایجاد تغییرات کمتر در سیستم عامل می‌شود، در نظر بگیرد. مشابه همان روالی که اپل برای آیاواس خود با شماره کد به‌روزرسانی X.10 در نظر می‌گیرد.
جدا از همه موارد اشاره‌شده در بالا، ما به دریافت بهروزرسانیهای جدید علاقه‌مند هستیم و در هر زمان که منتشر شوند، از دریافت آن‌ها خوشحال می‌شویم.