تراشه
جديد 567 ميلي‌مترمربعي اينتل 24مجموعه دوهسته‌اي دارد که بين هر دو هسته
يک روتر يا مسيرياب گنجانده شده و داراي چهار کنترلر حافظه رم DDR3
باقابليت پشتيباني از هشت گيگابايت حافظه‌‌است. اينتل در زمان معرفي اين
تراشه 1,3 ميليارد ترانزيستوري اعلام کرده‌بود، محصول جديد خود را درنيمه
نخست سال 2010 روي مادربردهاي استاندارد و براي استفاده پژوهشگران عرضه
خواهدکرد. تراشه مذکور داراي يک شبکه شامل يک گره 4×6 و مش دوبعدي است. هر
هسته مي‌تواند نرم‌افزار مستقل خودرا به‌عنوان يک پردازنده IA-32 (معماري
کنوني تراشه‌هاي اينتل) اجرا کند. باتوجه به اين‌که48
هسته درقالب 24 بخش دوهسته‌اي (Tile) با مسيرياب مختص خود ساخته شده‌اند،
مجموعه Tileها يک شبکه مش ايجاد مي‌کنند و مي‌توانند با نرخ 256 گيگابيت
برثانيه باهم ارتباط برقرارکنند. اين ساختار در شكل يك نشان داده شده‌است.
ساختار تراشه SCC
اين
تراشه با ويندوز و لينوکس سازگار است و هسته‌ها چنان طراحي شده‌اند که
بتوانند باتوجه به وضعيت‌‌هاي مختلف، بازدهي برابر يک مگاهرتز تا يک
گيگاهرتز داشته باشند. طبق اظهارات اينتل انتخاب نام براي اين محصول جديد
دشوار بود، اما همان‌طور که اين امکان فراهم بود که سرورهاي بيشتري را به
يک ديتاسنتر بيافزاييم، در اين تراشه نيز مي‌شد تعداد زيادي هسته را به آن
اضافه‌کرد. همچنين از آنجا که ارتباط هسته‌هاي پردازشي در درون اين تراشه
شبيه سرورهاي شبکه در يک ديتاسنتر است و قابليت پردازشي اين تراشه يک
ديتاسنتر مجازي محاسبات كلاود ايجاد مي‌کند، اينتل براي اين محصول خود نامSingle-chip
Cloud Computer رابرگزيد. اينتل اظهار مي‌دارد، اين تراشه ده تا بيست
برابر قدرتمندتر از برترين پردازنده‌هاي چندهسته‌اي کنوني خود است و موضوع
قابل‌توجه آن‌که ميزان انرژي مصرفي آن با تراشه‌هاي کنوني يکسان است. SCC
دوسال پس از اعلام برنامه اينتل مبني برساخت تراشه‌اي هشتاد هسته‌اي عرضه
مي‌شود. مسئولان اينتل درآن‌زمان گفته‌بودند، براي عرضه تراشه هشتاد
هسته‌اي به پنج تا هشت سال زمان نياز دارند. با اين همه، چندي پيش اينتل در
گفت‌وگويي با کامپيوترورلد اظهار داشت، مهندسان به مرحله توسعه اين تراشه
نزديک شده‌اند.
با
اين همه SCC نه يک دستاورد مبتني بر فناوري جديد، بلکه تراشه‌اي است که
هرچند قدرتمند، اما بااستفاده از همان فناوري‌هاي رايج اينتل ساخته
شده‌است. ساخت تراشه‌اي چنين پيچيده و عرضه آن در تعدادي اندک هزينه زيادي
را براي اينتل درپي داشته‌است. حتي اگر اينتل براي استفاده از اين تراشه
در برنامه‌هاي علمي پيش‌پرداخت دريافت کند، همچنان هزينه‌هاي صرف شده براي
آن جبران نخواهد شد. به‌زعم برخي كارشناسان اينتل سخت‌افزاري را با تنظيمات
مختلف عرضه کرده و چنين وانمود مي‌کند که دستاوردي جديد است. شايد بتوان
اين را يک راهبرد تجاري اثرگذار براي اينتل به‌شمار آورد، زيرا اينتل بدون
استفاده از طراحي جديد، معماري متفاوتي ايجاد مي‌کند. آنچه در محصول جديد
اينتل قابل‌توجه است، صرفه‌جويي آن در ميزان استفاده‌از برق است. بازده
اين تراشه مانند دوازده پردازنده چهارهسته‌اي، اما ميزان استفاده آن از برق
تنها برابر با يک پردازنده چهارهسته‌اي است. علاوه بر مزيت صرفه‌جويي اين
تراشه، سازمان‌هاي مختلف مي‌توانند با استفاده ازآن ديتاسنترهاي خود را
کوچک‌تر کرده و هزينه کمتري را براي خنک‌سازي آن صرف کنند. اينتل و رقبايش
براي ساخت هسته‌هايي هرچه بيشتر درتراشه‌هاي خود بايکديگر دررقابت هستند.
Tilera تراشه‌هايي با 36 و 64 هسته توليد کرده و چندي پيش ساخت پردازنده‌اي
صدهسته‌اي را اعلام کرد. Nvidia نيز به‌تازكي تراشه‌اي گرافيکي با نزديك
پانصد هسته خود را معرفي کرده‌است. رقابت سازندگان تراشه براي عرضه
محصولاتي هرچه قدرتمندتر براي ديتاسنترها و محاسبات سنگين ونيز ورود Nvidia
به‌اين بازار، توليدکنندگان را بيش‌از پيش به ايجاد راهبردها و
فناوري‌هايي جديدتر سوق مي‌دهد تا درآينده سهم عمده‌اي از اين بازار را به
خود اختصاص دهند. باتوجه به مزاياي محصولات هريک از اين سازندگان و نيز
چالش‌هايي که با آن‌ها مواجه‌اند، پيش‌بيني اين موضوع که درآينده برتري
دربخش پردازنده‌هاي قدرتمند مختص چه توليدکننده يا توليدکنندگاني‌است، آسان
نيست.