به نقل از سایت ظهور دولت آمریکا قصد دارد به دلیل شکست در ارتباط کامل با عوامل خود در
کشورهایی که با سیاست های کاخ سفید همسو نیستند از تکنولوژی های جدید و
البته گران قیمت برای کمک به معترضان و عوامل خود در این کشورها استفاده
کنند.
“فست کمپانی ” در گزارشی به قلم “کیت ایتون ” می‌نویسد: جدیدترین ابزار
دولت آمریکا برای تبادل اطلاعات در سطح جهان، می‌تواند تلویحات مهمی در
لیبی، مصر، سوریه و سایر نقاط جهان داشته باشد. وی در ادامه به معرّفی
نحوه عمل فناوری جدیدی موسوم به “اینترنت در چمدان ” می‌پردازد.
* اینترنت در چمدان، جدیدترین ابزار آمریکا برای تبادل ارتباط از طریق شبکه اینترنت است .
نیویورک تایمز به هیجانات عظیمی در مورد این فناوری، موسوم به “اینترنت
در چمدان “، دامن زد. ایده این فناوری این است که می‌توان حجم نسبتاً کمی
از تجهیزات را با چتر نجات (هم به معنای دقیق کلمه و هم به معنای استعاری
آن) به منطقه‌ای فرستاد که نیروهای آن توانایی عموم مردم برای برقراری
ارتباط از طریق شبکه اینترنت را سرکوب می‌کنند. این جدیدترین ابزار ما
برای تبادل ارتباط در سراسر جهان است که البته هر کدام از آنها ۲ میلیون
دلار برای آمریکا هزینه دارد.
* ظهور پدیده اینترنت در چمدان همزمان با وقایع کشورهای لیبی، مصر و سوریه
این موضوع تا حد زیادی شبیه داستان‌های جیمز باند به نظر می‌رسد؛ و
شاید درست به همین دلیل است که اینترنت در چمدان قدرت تخیل مردم را تسخیر
کرده است. به علاوه اینکه ظهور این پدیده کاملاً با وقایع لیبی، مصر و
سوریه همزمان شده است. اما در حالی که دستگاه‌های Q-Division جیمز باند
چیزی فراتر از جلوه‌های ویژه نبود، “اینترنت در چمدان ” از فناوری‌های
بسیار پیشرفته‌ای استفاده می‌کند.
* در حالی که شبکه اینترنت مبتنی بر هاب است، اینترنت چمدانی از فناوری متفاوتی استفاده می‌کند
این فناوری، در واقع از نوعی ایده جنگ سرد در DARPA، که قصد داشت روش
حفاظت از ارتباطات و دستگاه‌های دیجیتال در مقابل حمله را بررسی کند، پا
به عرصه گذاشت ـ فرض بر این است که طراحی توزیع شده این فناوری باعث
می‌شود که، حتی اگر یک یا چند لینک در حمله‌ای از کار بیفتند، کل شبکه بین
رایانه‌ای، همچنان قابلیت مقاومت داشته باشد. اما طبق آنچه ما در طی چند
ماه اخیر دانسته‌ایم، اگر شما به نقطه‌های حساس شبکه، مانند فراهم
کننده‌های بستر اینترنت (ISP) که اطلاعات را تنها از طریق چند نقطه اتصال
درگاهی اصلی (مانند کابل‌های استاندارد بین‌المللی داده‌ها) به یک کشور
منتقل می‌کنند، دسترسی داشته باشید، می‌توانید کل شبکه یا حداقل بخش‌هایی
از آن که برای شما اهمیت دارند را از کار بیندازید. علت این امر آن است که
شبکه اینترنت برای پخش کردن اطلاعات به “پره چرخ‌ها “، از “هاب ” استفاده
می‌کند.
* جلوگیری از ارتباطات شبکه‌ای در اینترنت چمدانی، به علت استفاده از شبکه “مش ” دشوارتر است
اینترنت چمدانی از روش ارتباطی کاملاً متفاوتی، موسوم به “مش ” (mesh)،
استفاده می‌کند. در این مدل، در واقع، کل شبکه حول محور لینک‌های میانی
دستگاه‌ها، سازمان یافته است که این ویژگی از اتکای بیش از حد بر هاب‌ها،
که می‌توانند نقطه ضعف تلقی شوند، جلوگیری می‌کند. این قضیه را به این
صورت در نظر بگیرید ـ گوشی هوشمند شما امکان ارتباط توسط Wi-Fi را دارد که
می‌تواند به یک مسیریاب متصل باشد که خودش، طبق روال استفاده‌های معمول،
به شبکه پهن‌باند کابلی وصل است. اگر این لینک، به جای این نوع اتصال، به
رایانه‌ای وصل باشد که آن رایانه به یک رایانه دیگر به علاوه یک مسیریاب،
یک گوشی هوشمند و یک گوشی عادی با امکانات اتصال ۳G wireless، وصل باشد،
کل این آرایه در میان فناوری‌ها و انواع اتصالات مختلف دیگر پخش می‌شود.
سرکوب کردن این نوع شبکه، دشوارتر است. در واقع راه سرکوب چنین شبکه‌ای،
قطع اتصالات به صورت نفر به نفر (peer-to peer) است.
* شرکت Peep wireless با حمایت شرکت Apple از سیستمی مانند شبکه مش استفاده می‌کند
شرکتی به نام Peep Wireless، بر اساس سیستمی مانند این کار می‌کند؛ این
سیستم، در شبکه‌های ۳G، برای اشتراک‌گذاری اتصالِ بین یک دستگاه که به
شبکه تلفن همراه وصل شده است با رایانه‌های دیگر، از یک “تاریکخانه ”
قانونی استفاده می‌کند. سیستم مورد نظر به برنامه کاربردی روی سخت افزار
توزیع شده متکی است، به این صورت که برنامه کاربردی، کل گزینه‌های ارتباطی
که هر کدام از سخت‌افزارها برای به اشتراک گذاشتن (شر کردن) اطلاعات، در
دسترس دارند ـ اعم از بلوتوث، Wi-Fi، ۳G، پیام کوتاه و حتی سخت‌افزار
Walkie-talkie ـ را وارسی می‌کند. شرکت اپل به Peep کمک کرده است این
برنامه کاربردی را تسریع کند تا کاربران iOS در مناطقی مانند سوریه
بتوانند شبکه مش مخصوص خودشان را ایجاد کنند.
* اینترنت چمدانی با اتصال مبتنی بر Wi-Fi قابلیت راهیابی به شبکه‌های تلفن همراه را نیز دارد
ایده اینترنت چمدانی کاملاً شبیه ایده مذکور است ـ با این تفاوت که با
فرستادن اطلاعات از طریق نرم‌افزارها و سخت‌افزارهایی مناسب برای به
اشتراک گذاشتن اتصال‌های بی‌سیم (وایرلس) در محدوده‌های دور برد تری از
آنچه در حالت‌های دیگر امکان‌پذیر است، می‌توان به جای اتصال‌های شبکه‌ای
در سطح یک کشور، یک اتصال مبتنی بر Wi-Fi ایجاد کرد که حتّی قابلیت
راهیابی به شبکه‌های تلفن ماهواره‌ای نیز دارد، و یا اینکه یک سیگنال دور
برد Wi-Fi را از آن‌سوی مرزها به یک کشور همسایه فرستاد.
ویدئو کوتاه معرفی اجزا :
ادامه خبر را در سایت ظهور مشاهده نمایید