معرفي
سرويس‌هاي جديد بر بستر شبكه‌هاي موجود، نظير سرويس VoIP يا تلفن اينترنتي
يكي از دستاوردهاي توسعه فناوري‌هاي نوين است كه سبب استفاده بهينه از
شبكه‌هاي موجود، رقابتي‌تر شدن بازار، بالا رفتن سطح دسترسي به خدمات
ارتباطي و فناوري اطلاعات و تحقق نيازهاي مشتركين در دسترسي به سرويس‌هاي
جديد مي‌شود.
ارايه سرويس تلفن اينترنتي
مستلزم پياده‌سازي الگوي مناسب و متناسب با شبكه‌هاي موجود در كشور و تنظيم
مقررات اصولي و دقيق است.
تنظيم مقررات در حوزه VoIP با
چالش‌هاي گوناگوني از جمله دسته‌بندي سرويس تلفن اينترنتي (به عنوان يك
تكنولوژي مخابراتي و يا يك تكنولوژي بر پايه IP)، نحوه شماره‌گذاري، اتصال
متقابل، تعرفه و كيفيت سرويس و نظارت بر حسن اجراي تعهدات طرفين و رعايت
حقوق مشتركين است.
از اين رو ارايه تعريف دقيقي از
VoIP مي‌تواند علاوه بر تسريع توسعه اين فناوري بر ديگر چالش‌هاي تنظيم
مقررات اين حوزه نيز تاثيرگذار باشد.
به‌طور كلي مي‌توان تنظيم مقررات
VoIP را به دو صورت نگاه كرد؛ در حالت اول سرويس VoIP را به صورت يك سرويس
بر پايه تكنولوژي IP و در حالت دوم به عنوان يك سرويس مخابراتي و جايگزيني
براي سرويس PSTN (و نه يك بازار جديد) دانست.
از آنجا كه در حال حاضر خدمات
ترمينيشن در انحصار شركت ارتباطات زيرساخت بوده و خدمات اورجينيشن نيز توسط
شركت‌هاي محدودي كه قبلا مجوز فعاليت گرفته‌اند، ارايه مي‌شود؛ سازمان
تنظيم مقررات و ارتباطات راديويي در نظر دارد در راستاي وظايف قانوني خود و
براي ساماندهي ارايه خدمات VoIP در كشور، با برنامه‌ريزي منسجم مقررات و
ضوابط ارايه اين سرويس را در كشور تنظيم كند.