مشاهده تصاویر بیشتر ...
سخنران، قسمت عمده سخنان خودشان را اختصاص به توضیحاتی از مبحث خود در سال گذشته پرداخته و فلسفه و نوع حرکت امام حسین اشاره می کند و در ادامه شرحی به مسئله فقهی الاثم و العدوان در آیه ولا تعاونوا علی البر و التقوی علی الاثم و العدوان دارد.
ایشان حرکت امام حسین (ع) را به دو حرکت تقسیم می کنند:
۱. یک حرکت، حرکتی نفی است که با استناد به آیه و لا تعاونوا علی البر والتقوی علی الاثم و العدوان، حضرت امام حسین (ع) قصد کمک و مساعدت و تأیید حکوت یزید و بنی امیه را نداشتند.
۲. حرکت دوم، اینکه تنها عدم کمک و یاری کافی نیست. بلکه حرکت دوم این است که باید نه تنها یاری نکرد بلکه با شناخت از نیت عمل، باید از انجام عمل و اقدام بد جلوگیری و نهی شود. و اما با فرستادن مسلم بن عقیل به کوفه حرکت دوم خود که همان نهی از منکر بود را آغاز کردند و در این مرحله مسئله جلوگیری از اثم و عدوان نمایان می شود.
ایشان با طرح سوالی به تعریف مفهوم فقهی عدوان می پردازد و آن سوال این است که آیا از نظر شرعی که اگر انسان متوجه اثم یا عدوان فردی شد، همین که به او کمک نکند کفایت می کند یا خیر؟