در امر تربیت یک نکته خیلی مهم است و آن این است که تربیت کننده، نباید باعث شود که تربیت شونده، دچار ذهنیت منفی از او شود. چون ایجاد ذهنیت منفی دارای عوارضی است. والدین باید مراقب رفتار های تربیتی خود در قبال فرزندان باشند، تا باعث ایجاد ذهنیت منفی برای کودک نشوند. هر موقع که بخواهیم کسی را جذب دین کنیم، استدلال های عقلی به کارمان نمی آید چون استدلال های عقلی انسان را تسلیم می کند و عقل بیشتر برای بریدن انسان از بدی هاست. اگر می خواهیم فردی را جذب دین کنیم، نباید به استدلال های عقلی پناه ببریم. چون استدلال های عقلی باعث ایجاد محبت به نسبت به دین نمی شوند. استدلال های عقلی، بیشتر در شبهات دینی برای پاسخ به انسان‌های بیمارگونه کاربرد دارند. عقل باعث توقف راه باطل می‌شود. استفاده صرف از استدلال های عقلی در معرفی دین می تواند باعث ایجاد ذهنیت منفی نسبت به دین شود. دین را باید به صورت فطری مطرح کرد که در دل خود عقلانیت را هم دارد. عقل برای این است که انسان را به بطلان و زشتی بدی ها بینا کند. برای دیدن زیبایی های دین و حق، عقل خیلی کاربرد ندارد. دین را باید به صورت دلی و قلبی بیان کنیم. انسانی که دارای سلامت روحی است، نیاز زیادی به استدلال عقلی برای پذیرش دین ندارد. علایق ما در انتخاب های ما نقش اساسی دارند، چون انسان هر آنچه که انتخاب می‌کند بر اساس علاقه های شخصی اش است. استفاده از علاقه برای پذیرش دین کاربردیست. در صدر اسلام، وقتی رسول خدا دعوت خود را آشکار کرد و دین خدا را ارائه داد، مقبولیت و محبوبیت خودش در پذیرش اسلام موثر واقع شد. برای آموزش دین، اول باید زندگی پیامبر و ائمه را بیان کنیم. تبعیت و همراهی واژهایی هستند که با علاقه تناسب دارند، اما بحث تبعیت و اطاعت متفاوت است. در تبعیت تخلی نیست. قانع شدن تحت فشار استدلال، تبعات منفی دارد. محبت و علاقه به حضرت زهرا (س) و امامان در انجام خوبی ها موثر است. محبت ائمه باعث رسیدن به اوج است.