قدرت اضمحلال گری مرگ فوق العاده است و وقتی مرگ دامن موجود زنده ای را گرفت، نه تنها از چشم ها پنهان می شود، بلکه از دل ها هم رخت بر می بندد. اوضاع عالم این گونه است. انسان پس از مرگ به فراموشی سپرده می شود؛ اما شهدا زنده هستند و بر مرگ غالب می آیند و بر روی فکر بشریت ابقاء می شوند و همیشه خواهند بود. اخلاص در هر عملی باشد؛ آن عمل زنده می ماند و فقدان اخلاص عمل را پوچ و بی اثر می کند. اگر امر خدایی باشد، درست است ولی اگر خود محوری باشد، غلط و فانی است. پیامبر (ص) می فرماید: خداوند به طول، حجم، وزن و رنگ عمل نگاه نمی کند؛ بلکه به عمق عمل می نگرد. به قدری این عمق مهم است که می گویند: «نیت المومن خیر من عمله». حضرت عباس (ع) شخصیتی بسیار بزرگ است. اولین کسی که دست اباالفضل (ع) را بوسید امام علی (ع) بود. امام معصوم خم شد و دست نوزاد را در قنداق بوسید و این دست ۳۵ سال گناه نکرد. بعد از شهادت حضرت عباس (ع)، امام سجاد علیه السلام دست او را بوسید. این اخلاص در عمل و برای خدا کار کردن بود که عباس (ع) را به این مقام رسانده بود.