به گزارش
سافت‌گذر ؛ فناوری تنها مربوط به آینده نیست، بلکه در جاهایی هم کاربرد دارد که شاید تنها به گذشته انسان‌ها ارتباط داشته باشد.
در علم تئاتر، «دیوار چهارم» یعنی دیوار نامرئی جلوی صحنه که از طریق آن تماشاگران اعمال بازیگران را می‌بینند، در‌حالی‌که به ظاهر بازیگران نمی‌دانند تماشاگران در حال مشاهده آنان هستند.
درصورتی‌که چنین موردی در موزه‌ها وجود داشته باشد، که در واقع هست و شکل آن به‌صورت محفظه شیشه‌ای است که روی آن «لطفاً دست نزنید» نوشته شده است، موزه تازه بازسازی شده «کوپر هیوویت» در مسیری قدم گذاشته تا از شر این مزاحم خلاص گردد. در دسامبر امسال و در نیویورک پس از سه‌سال تلاش جهت بازسازی و احیای کوپر هیوویت، موزه طراحی اسمیت‌سونین (که پیش‌تر با نام کوپر-هیوویت، موزه ملی طراحی شناخته می‌شد) را با 60% فضای بیش‌تر برای نگارخانه بازگشایی می‌نماید. در این میان، فناوری‌های تعاملی متنوعی در معرض دسترسی بازدیدکنندگان خواهد بود که این امکان را به همراه می‌آورد که بتوانند به شیوه‌های کاملاً جدید و هیجان انگیزی با کلکسیون و مجموعه آثار موزه ارتباط برقرار نمایند.
در این موزه احیاشده که هنوز در عمارت کارنگی واقع است، تعداد 15 صفحه‌نمایش تعاملی جدید درنظرگرفته شده است. کاربران می‌توانند بکشند، طراحی کنند و به‌صورت مجازی در کلکسیون کوپر هیوویت به گشت‌وگذار بپردازند. اکثر این قابلیت‌ها از طریق یک قلم نوری ممکن می‌شود که طراحی آن توسط شرکت‌های کوپر هیوویت، «جی‌ای»، «سیستل نتورکس» و «آندرکارنت» صورت گرفته است. هرکدام از این قلم‌های نوری به همراه یک URL اختصاصی در بلیط بازدیدکننده ارائه می‌گردد. همچنان‌که میهمانان از نگارخانه‌های گوناگون بازدید می‌نمایند، می‌تواند نوک قلم را به متن دیوار مجاور شی مورد نظر بزنند، آن‌گاه این قلم انتخاب‌های کاربر را در خود ذخیره می‌کند.
به گزارش
سافت‌گذر ؛ این موزه هم‌چنان درحال نهایی کردن جزئیات مربوط به پروژه است، اما به هرحال نتیجه کار تجربه‌ای پویا برای بازدیدکننده خواهد بود: با همین قلم، آن‌ها می‌توانند همه موارد انتخابی را روی یک صفحه بارگذاری کرده و دست خود را در هنر طراحی بیازمایند. به عنوان نمونه، بازدیدکنندگان می‌توانند دکوراسیون یک اتاق را طراحی کرده یا این‌که بخشی از یک مبلمان کلاسیک را اصلاح و پیرایش نمایند.
علاوه‌براین، مؤسس لوکال پروجکتس آقای جیک بارتون الگوریتمی جهت کشیدن روی صفحه‌نمایش‌ها ساخته است؛ بدین صورت که، شکل موردنظرتان را کشیده و منتظر می‌مانید تا رایانه موارد مشابه از کلکسیون را جلوی روی‌تان قرار دهد. به عنوان مثال، اگر یک ظرف زینتی بکشید، به‌سرعت فهرستی از ظروف زینتی کوپر هیوویت زیر دستان‌تان آماده مشاهده است.
آقای بارتون می‌گوید: هدف ما این نیست که کسی را امر و نهی کنیم، ما در حال بازی با ظرفیت‌هایی هستیم که به کمک آن‌ها بازدیدکننده می‌تواند هرآن‌چه می‌خواهد را ترسیم نماید، ما نیز آن‌ها را در اختیار قرار دهیم، قالب‌ها را برای‌شان فراهم آوریم تا بتوانند به وسیله آن دست به طراحی زده و یا طراحی‌هایشان را بهتر کنند.
انعطاف این سامانه به‌این‌صورت است که تجربه یک کودک 5 ساله به همان میزان راضی‌کننده است که یک طراح داخلی کارکشته 60 ساله می‌تواند از سیستم بهره ببرد. حال این کودک می‌تواند به دنبال این باشد که آیا خط‌خطی‌هایش شبیه فنجان چای شده یا خیر و یا آن طراح پیر سایه‌نمایی از یک فنجان چای در حافظه دارد، اما نمی‌تواند به‌خوبی دوره سرامیک آن‌را به خاطر بیاورد، این سامانه به هر دوی آن‌ها کمک می‌کند.
در اتاق غوطه‌وری که بارتون به آن «نمونه آسمانه» برای صفحات تعاملی می‌گوید، بازدیدکنندگان می‌توانند وارد مجموعه وسیع آثار دیوارپوش‌ها و کاغذدیواری‌های موزه شده و طرح‌هایشان را روی اتاقی با دیوارهای خالی به معرض نمایش بگذارند.
به گزارش
سافت‌گذر ؛ از تخصص‌های آقای بارتون، دادن اختیار و آزادی عمل به بازدیدکنندگان است. در موزه یادبود یازده سپتامبر که به تازگی آغاز به کار نموده است، بخشی از صفحه‌نمایش‌های دیجیتال بارتون و تیمش نیز در غرفه‌ای به نمایش در‌آمده است. بازدیدکنندگان می‌توانند پیام‌هایشان را نوشته و پس از 30 ثانیه آن‌ها را روی دیوار داخلی که در پشتش رودخانه هادسون قرار دارد، مشاهده کنند. در آن‌جا به‌طور ویژه بارتون عکس‌های بازدیدکندگان را می‌بیند.
وی می‌گوید: شما می‌توانید با عکس‌ها شوخی کنید یا به نقاشی بپردازید یا حتی از خود عکس تکی بیندازید، اما موضوع مورد اهمیت همین راه فوق‌العاده برای خاطره‌سازی و به اشتراک‌گذاری تجارب است. بسیاری از ایده‌های و بینش‌های ما نشئت گرفته از راه‌ها و شیوه‌های متنوعی است که مردم وقت خود را در موزه می‌گذارند. افراد کنجکاو، علاقمند و فعالند؛ به دنبال راهی جهت ابراز عقاید و احساسات خود هستند و هویت خود را در آینه موزه مشاهده می‌کنند.