مشاهده تصاویر بیشتر ...
هرکسی تولد و مرگی دارد؛ برخی دو تولد دارند یعنی متولد می شوند و در زندگی کار خیر بزرگی کنند و تا زمانی که این کار خیرشان بهره داشته باشد در دل مردم زنده می مانند. اما برخی افراد خاص کاری می کنند که تا خداوندی خدا پابرجاست پرچم عزت و شرفمندی آن ها هم بالاست؛ مانند امام حسین (ع).
شهادت امام حسین (ع) در واقع تولدی دیگر برایشان بود و ایشان را تا قیام قیامت زنده نگه می دارد. این تولد فانی پذیر نیست؛ زیرا در دل ها متولد شده است.
امام حسین (ع) خطاب به ابن عباس فرمودند: «ای ابن عباس! اگر من به عراق رفتم و کشته شدم، تو نباید بگویی که من مرده ام؛ بلکه باید بگویی شهید شده ام.» شهید شدن یعنی تولدی دوباره.
این تولد تولدی است جاویدان. حادثه کربلا حادثه ای است که میوه درخت شهادت اباعبدالله الحسین (ع) است و هیچ وقت کهنه و قدیمی نمی شود. همه حوادث دستخوش تغییرات و افول می شوند و از بین می روند ولی حادثه کربلا هرگز از بین نرفته است و نخواهد رفت؛ بنابراین حادثه عاشورا نمی میرد؛ چرا که فرهنگش نمی میرد.
۱۴۰۰ سال از شهادت اباعبدالله (ع) گذشته است؛ اما تفکرش قدیمی و پیر نشده است و مانند درختی است که هر روز تازه تر می شود و تا ابد می جوشد.
اگر کسی به معنای واقعی کلمه طبیه باشد، ماندگار می شود. و اگر اخلاص داشته باشد، ثابت قدم می شود.